یچیزی که به ذهنم میرسه در مورد ورزش ها و فعالیت بدنی، اینه که اگر ریسک زایمان زودرس نیست از هفته ۳۰ حس کنیم پایین دامنه یه کوه هستیم، کوهنوردی رو شروع کنیم.
هفته ۳۵-۳۶ روی قله باشیم و بعد اون دوباره با شیب ملایم تا هفته ۴۰ برسیم به همون روزهای اولیه.
حس میکنم روزهای اخر بهتره بدن ارامش داشته باشه، یه فعالیت شناور کافیه.
البته استراحت زیادی قطعا خوب نیست. مثلا سه ساعت پای گوشی باشه ادم!
بنظرم مث ماهی ای که توی اب اروم اروم شنا میکنه یه فعالیت مستمر اما کم شدت، مفیده.
استدلالم برای این طرز فکر ایناس:
ذخیره انرژی برای زایمان
فرصت دادن به بدن تا به خودش بیاد و بدون اضطراب هورمون های شروع دردهارو، ترشح کنه. دیدید وقتی خیلی فعالیت میکنیم پریود بهم میریزه؟ یا وقتی مضطربیم ، ارام نداریم و...
زایمان هم در هرحال با ترشح هورمون ها، شروع میشه! احساسم اینه ورزش بیشتر لگن رو اماده میکنه و بچه رو به سمت پایین هدایت میکنه. شاید هیچ چیزی مث ارامش و توکل به خدا موثر نباشه تو هدایت بدن
در اخر بنظرم این روند برای جلوگیری از دفع مکونیوم احتمالی مفید باشه.
یه نکته هم بگم اون اخرا هدفی بزرگتر از امادگی برای زایمان انتخاب کنیم که هدف زایمان طبیعی و اسان زیرمجموعه ش باشه، خیلییییی مفیده این پرتی حواس (در عین حواس جمعی) سطح زیادی از تمرکز و ارامش رو میده به ادم.
من تمرکز روی ترک گناه رو پیشنهاد میدم. خودش توی دلش همه چی داره. یا مطالعه تعداد مشخصی کتاب قبل زایمان. من با خودم برنامه گذاشتم دردهام شروع شد (اگر روزیم باشه) تمرکزم رو بذارم رو یه کاری غیر از پروسه زایمان. دردا بیاد و بره و من مشغول یه کار دیگه باشم. البته نه این که مثلا نرم به حالت سجده ولی خب همه حواسم رو اون حال نباشه.
البته بگم این سیستم روی بعصیا منجر به ارامش میشه. بعضیا ممکنه برعکس عمل کنن ارامش داشته باشن. خلاصه حفظ حال خوب و ثبات ضربان قلب، خیلی مهمه.
نظر_شخصی#