قلب چه آرام درد ها را تحمل می کند......
و آرام آرام اندوه جای عشق را می گیرد.....
تا جایی که قلب همانند سنگ می شود....
و گاهی می بینیم انسان هایی در انزوا و سکوت هستند.....
آنها وجودشان مملو از درد و رنج است......
و تنها آرامش آنها همان سکوت است.......
که آنها را به بیکران نیستی می برد.....
چه رنجی می کشد هر آنکه درک بیشتری دارد.....
هر که درکش بیشتر....
رنجش بیشتر......
در انزوای خود ،غرق در اندوهم......
و مبهوت از دنیا....
اغراق در ابهام.....
