یکی از بزرگ‌ترین اشتباهات هر رابطه‌ای تلاش برای بردن و شکست طرف مقابل توی دعواست.
حواستون باشه که
منظور این نیست که نباید دعوا کرد. دعوا جزء جدانشدنیِ رابطه است و لزوما هم چیزبدی نیست.
منظور اینه که حواست باشه طرف مقابل، شریک عاطفیته.
ثانیه به ثانیه‌ی دعوا باید این سؤال رو از خودمون بپرسیم که تو اگر تو ورزش ببری، مدال می‌گیری، اگر تو سیاسیت ببری مقام می‌گیری، اگر تو مناقصه ببری، مال و ثروت می‌گیری، اگر تو رابطه ببری، چی دقیقا گیرت میاد؟ یه شریک عاطفیِ شکست خورده. بعد می‌خوای تو دنیا، با یه شریک عاطفی شکست خورده چیکار کنی؟
توی دعوا، هر لحظه احساس کردین که دارین می‌جنگین برای بردن، صبر کنین. شاید چند دقیقه فاصله بد نباشه و بعد دوباره دعوا رو شروع کنین.
اگر حالتون اینه که من حسابت رو می‌ذارم کف دستت، دعوا رو متوقف کنین. اونی که طرف مقابل شماست، شریک عاطفی‌تونه.
هیچ اتفاقی توی رابطه رخ نمیده مگر اینکه در کوتاه یا بلند مدت، خود شما رو هم درگیر کنه. روابط دلبستگی محور، مصداق بارزِ از هر دستی بدی، از همون دست می‌خوری اند.
