میخوام داستان این دوسالو بنویسم
و میخوام واقعا قضاوتم کنید ناراحت نمیشم
من به خودم افتخار میکنم با وجود همه ی کارام ک من چقدر دختر خوبی هستم واقعا حیف من اگه نتونم دراینده زندگی خوبی داشته باشم
ازکسی دلخور نیستم فقط میخوام سبک بشم یا بتونم خودمو تغییر بدم
خاهشا اگه گوش میدی بگید ک بدونم ک کسی هست به حرفم گوش میده
گوش میدم بگو
البته یکم خلاصه تر از قبلم میگم که اینقدر وختر محدودی بودم فقط خواستم دانشگاه برم استقلال داشته باشم
توروخدا ابنقدر برای دختر سخت نگیرید ک نزارید با دوستش بره مرکز خرید ک مجبور بشه درخواستش این باشه ک دولتی قبول بشه شهرخودش مرکز استان
موقعی ک کنکور داشتم زیاد نتونستم بخونم چون دختری بودم تداوم احساسات نداشتم یا خیلی انگیزه داشتم دوروز و یهو ۵ردز بی انگیزه دپرس
اخرین سال نظام قدیم بودم کنکورمو دادم جوابش اومد دانشگاهای دولتی تهران یعنی زادگاه خودمو زدم
در نهایت باورنکردنی تهران دولتی قبول شدم وای ک چفدر خوشحال به خواهرم گفتم ابجی این رشته ک میخونم خوب نیست اخه گفتش نه ولکن بخون چون بمونی خونه نمیتونی بخونی هم خودت انگیزه نداری هم خانواده زیاد اهمیت نمیدن
اینطور شد ک من رفتم تو اون رشته نمیگم رشتم چیه الکی به فامیل گفتم علوم تربیتی (چون فامیلامون خیلی فضولن )
کاش ادامه اش رو میگفتی
