خوشبختی واژه ای عجیبه
برای هر کسی با توجه به محیط وسبک زندگیش میتونه تغییر کنه.
مثلا یک زمانی خوشبختی داشتن یک سیم کارت با گوشی کنار کمربند شلوار بود.و قیمتش با زمینهای بزرگ برابری میکرد.
ولی زمان اون سیم کارت ها را بی ارزش کرد وکسانی که با هزار بدبختی و وام برای اون هزینه کردند متضرر شدند.
ولی
زمین وخونه شخصی هم در همه کشورها وجود نداره،یعنی همه املاک دست دولته وبه مردم اجاره میده.
یعنی خوشبختی برای اونها مفهومش با ما یکسان نیست
کاش خوشبختی مفهوم بود ومبهم نبود،حتی بهشتی که هر کسی در تصورات خودش میسازه متفاوته.
پس چرا انتظار داریم در کنار دیگران حس خوشبختی کنیم.
ما فقط در کنار کسانی میتونیم این حس را داشته باشیم که از حق واحساس خودشون بگذرند.
من چنین خوشبختی را تباه شدن میبینم، چون چندان پیشرفتی در آن نیست.
پس تجرد وتنهایی وتلاش برای خوشبختی خودمان اولویت باید باشه، هیچ زن ویا مردی نباید با فکر به نیاز جنسی از سایر لذتهای زندگیش کناره گیری کنه.
حالا چند تا زن ومرد هم اگر به توافق رسیدند برن وازدواج کنند ونسل را ادامه بدن. اما نباید سیستمی وبه صورت یک برنامه زندگی به همه تحمیل بشه.
ازدواج برای درصد بالایی از افراد سمی ترین عمل هست.و میتونه تمام زندگی را تحت الشعاع قرار بده.
