سلام
نمیدونم چه جوری بگم و چه جوری شروع کنم .
من از وقتی یادم میاد دلم میخواسته هزدواج کنم و کارم نمیشه ،۲۵ سالمه ،همسنام همه شون بچه دارن ،دیگه تیکه های خانواده و فامیلم شروع شده که ترشیدی .
به خدا نمیدونم چیکهر کنم ، من شاغلم ،چهرمم معمولیه و چادریم
به خاطر اعتقاداتمم دوست ندارم وارد رابطه دوستی بشم .
هعی
سمت که ریاد نیست تازه شاغل هم هستی
اگر ۳۱ سالت بود همین شرایط و داشتی تازه محدودیت ظاهر و اینا هم نداشتی چی؟اصلا ازدواج ربطی یه این چیزا نداره زمانش دست خداس
چند ماه پیش دوستم بچه دهر شد بهش تبریک گفتم ، و گفتم عکسشو بفرست ببینم ،نفرستاد مامانم میگه نفرستاده تا زندگیش حسرت نخوری
اخه به خدا برام مهم نیست و من خودم شاغلم و هیچ برام مهم نیست زندگیش فقط خواستم ببینم بچشو چون عاشق بچه هام
سلام قدر خودتون رو بدونید حیفه ازدواج ب هر قیمتی ارزش نداره ان شاالله حاجت رواشید خواستید تاپیک اخرمو ببینید
پس من چی بگم سی و پنج سالمه البته ی بار تو عقد جداشدم شاغلم نیستم
یه نفری روسیبیل شاه جاته،ول کن بابا،من ارزومه برگردم ب عقب ب قول تو بترشم ولی شاغل باشم،الان سن ازدواج رفته بالادیگه دختر36ساله هم ترشیده نیست
تو مهمونیا و عروسیا شرکت میکنی؟ اینجور جاها سعی کن خیلی اجتماعی باشی و اینکه اونقدرم سنت بالا نیست مطمعن باش یه کیس خوب میاد سر راهت
درست میشه
از امام زمان بخواه
برات جور میشه
مطمئن باش شک نکن
شاید هنوز زمانش نرسيده وگرنه برای خدا کاری نداره
به ولا نمیدونم چیکار کنم
داره حالم هز خودم بهم میخوره .
تو ۲۵ سالگی موهام سفید شدن از بس حرص دادن منو و تیکه انداختن
