سهراب میگوید:
آنگاه که غرور کسی را له میکنی.
آنگاه که بندهای را نادیده میانگاری.
آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ویران میکنی.
آنگاه که شمع امید کسی را خاموش میکنی.
آنگاه که حتی گوشت را میبندی تا صدای خرد شدن غرورش را نشنوی!
آنگاه که خدا را میبینی و بندهی خدا را نادیده میگیری.
میخواهم بدانم، دستانت را بسوی کدام آسمان دراز میکنی تا برای خوشبختی خودت دعا کنی؟
