من از ۲۲ سالگی سودای مهاجرت تحصیلی توی سرم داشتم و متاسفانه بچگی کردم به خیلی ها گفتم میخوام مهاجرت کنم از همکلاسی و استاد و دوست فامیل و...
و همه منتظر مهاجرتمن. من الان ارشدمو گرفتم ، ۲۸ سالمه و حال مساعدی ندارم و کمی گیجم و شاید قیدشو بزنم و ازدواج کنم، چون واقعا شرایط برام طاقت فرسا شده و افسردگی گرفتم و نای پیشرفت و حرکت به جلو رو ندارم، خیلی خسته ام.
حالا همه منتظر رفتن مننن هی میپرسن ازم و من نرفتم و احساس میکنم خیلی ضایع میشم اگه نرم و بقیه میگن فقط بلوف میزد...
من خوب زبان خوندم معدلمو کشیدم بالا و کلی تحقیقات کردم، ولی جا زدم.
جواب بقیه رو چی بدم که خیلی موجه باشه و ضایع نشم وقتی میپرسن مهاجرتت چی شد چرا نرفتی و کی میری و...
توروخدا جواب خوب هوشمندانه بدین دهن همه بسته بشه
