حالم بدههههههه،خیلی خیلی بد🥺

این از خواهرم،مادرمم با اینکه من از اول کلی هواشا داشتم هرچی داشتم و نداشتم برا خودش و بچه هاش و حتی خونه و شوهرش خرج میکردم،با اینکه هر کاری داشت من میکردم براش،ازشم مثل سگ میترسیدم،بازم هرجا بره و بیاد هرکی رو ببینه از خواهرم تعریف میکنه،از زمان بچگی خواهرم تا حالا،هر چی عکس تو آلبوم هست و هرچی عکس از مسافرت هاش هست رو ریخته تو گوشیش هی به خرکی میرسه نشون میده،انقدر از خواهرم و شوهرش تو گوشیش عکس داره که خدا میدونه،جالبیش اینه که خواهرم اصلا آدم حسابش نمیکنه و فقط طرف بابای خودشه،مادرمم اینا میدونه ولی بازم جونش در میره برا خواهرم اینم از مادرم

مادرم حتی به خاطر شوهرش منا به زور تو ۱۸ سالگی شوهر داد،خرجما نمیدادن حتی شهریه مدرسه را،من کل لباس و خوردو خوراکم رو با پولی که ۲ماه یک بار کمیته امداد میداد میدادم،دیگه آخراش پولم به درس و مدرسه نرسید سال سوم دبیرستان نصفه ول کردم و رفتم سر کار،من برا اونام خرج میکردم ولی آدم نبودن،توهمون دوران سر کار رفتن که با ناپدریم مشکل جدی داشتم مادرم به زور چاقوی آشپزخونه شوهرم داد،ناپدریم ازم متنفر بود،میگفت چرا میری سر کار سر برج پولشا نمیاری کامل بدی به من،تو توی این خونه داری میخوری و میخوابی،درصورتی که از اول بچگی اصلا نمیدونستم صبحانه چیه هیچ وقت مادرم برام نه صبحونه درست میکرد نه حتی کوچیک ترین تیکه نون یا تغذیه ای برام میزاشت،گشنه میرفتم گشنه میومدم،حتی شیفت ظهر هم که بودم هیچ وقت غذاش رو طوری درست نمیکرد که من بخورم و برم مدرسه گشنه میرفتم تا عصر،موقع سر کار هم،بدون صبحانه بودم،ناهار سر کار بودم،برای شام هم شوهر عوضیش همیشه صبر میکرد بیام سر سفره بعد یه دعوا راه مینداخت که من با گریه میرفتم میخوابیدم بدون شام،همیشه این کار رو میکرد،ولی خدا شاهده من هرچی کمیته میداد یا حقوق میگرفتم برای اونا خرج میکردم ،نمیگم براخودم خرج نمیکردم چرا از وقتی که عقلم رسید سعی کردم وسط لباس کهنه هایی که مردم میدادن و مامانم تنم میکرد برای خودمم یه چیزی بخرم واین بیشتر شوهر مادرما عصبی میکرد که چرا برا خودم چیز میخرم

مادر من اینطوری نیست،از من میکنه ولی هر چی داره دودستی تقدیم خواهرم میکنه،همه تو فامیل میدونن چقدر دوستش داره

بعدم که ۱۸سالم شد ندیده نشناخته به یه غریبه بدون تحقیق شوهرم داد،گفتم شوهر نمیکنم،نمیشناخت خانواده پسره را،میترسیدم معتاد باشه یا دست بزن داشته داشته باشه،چه میدونم میترسیدم ازدواج کنم ولی اون نمیفهمید میگفت تو بری من خوشبخت میشم از شرت خلاص میشم،شوهرم داد حالام اینجا دارم غصه میخورم،غصه خودما،غصه تنهاییم را،غصه بی زبونیم را،غصه بی کس بودنم رواز اول از شوهرم میترسیدم،چون از مادرم میترسیدم از اینم میترسم،آدم خسیسی نیست،پولدار نیست به زور خرجمون درمیاد ولی همونم توخونه خرج میکنه،چیزی بخوام از لحاظ خوراک برام میخره،ولی زیاد موافق خرید لباس و این چیزا نیست،میگه بیشتر پس انداز کن،البته منم هیچی ندارم که بخوام پس انداز کنم،آدم بدی نیست ولی وقتی قاطی میکنه همه ازش میترسن،وقتی عصبی میشه هرچی به ذهنش بیاد به زبون میاره هیچ وقتم تاحالا معذرت خواهی نکرده به خاطر حرفهایی که بارها و بارها به خاطرشون قلبم روحم و همه وجودم شکسته،فحش نمیده،من اجازه ندادم،حریم نگهداشتم هیچ وقت کوچک ترین بی احترامی به خانوادش نکردم اونم چیزی نمیگه با اینکه همه چیز رو میدونه ولی زبونش مثل نیش عقرب میمونه،انگار میفهمه و براش مهم نیست که چی میگه،اگر از دوی عصبانیت بود بعدش عذر خواهی میکرد ولی این عذر خواهی نمیکنه،منم همیشه مثل احمق ها زبونم کوتاهه،مثل یه گاو وقتی بحث میشه فقط سکوت میکنم

از مادرم دیگه نمیترسم،از بچگی به طرز وحشتناکی منا میترسوند که میزنتم،ولی نمیزد و من حسابی از زدن میترسیدم،بزرگ که شدم از بس دوستش داشتم و بهش وابسته بودم ازش میترسیدم،هیچ وقت ازم راضی نبود ،هیچ وقت ازم تعریف نمیکرد،همش پیش همه جلوی خودم بدما میگفت