من یااینکه همیشه مورد لطف و محبت خانوادم مخصوصا مامان بابام قرار گرفتم و همیشه نازم کشیده شده و...... اما تو جمع آدما همش دوست دارم بهم توجه بشه. وقتی نیستم دنبالم بگردن. منتظر من بمونن، بهم پیام بدن خبرم رو بگیرن و.... (البته این حس رو نسبت به خانوادم ندارم و اتفاقا از محبت اونا بیشتر شرمنده و ناراحت میشم چون حس میکنم لیاقت ندارم) اما این در حالیه که روز به روز مردم گریز تر میشم. از جمع آدما دوری میکنم. از بودن کنار دوستام، هم دانشگاهی ها و غیره خجالت میکشم. همش حس میکنم مزاحمم. روابط اجتماعیم زیاد خوب نیست بلد نیستم حرف بزنم. همش خجالت میکشم، عین احمق ها بی دست و پا به نظر میام. همش حس میکنم همه توجه ها به منه. حس میکنم دیگران بهم نگاه میکنن. میدونم به نظر بقیه عجیب غریب به نظر میام. هم دوست دارم با آدما ارتباط بگيرم هم همش حس معذب بودن دارم و به همین خاطر تنهایی رو ترجیح میدم. اصلا نمیدونم با خودم چند چندم. دانشگاه، سرکار، تو جمع ها خانوادگی و.... اصلا نمیتونم حرف بزنم، رسما چرت و پرت میگم و زبونم میگیره. و به جای اینکه بهتر بشم روز به روز بدتر میشم. دیگه حتی نمیتونم راحت احساساتم رو بیان کنم مخصوصا به خانوادم. خیلی عجیب غریبم؟
حتی یه تشکر یا گفت و گو ساده هم نمیتونم جدیدا انجام بدم مخصوصا با خانوداه
خیلی عجیب غریب نیستی
فقط نشون میده اعتماد بنفست پایینه... یه علتش ممکنه حمایت افراطی پدر و مادرت باشه
گلخونه ای بار اومدی... منم همینطور بودم ضعیف و شکننده... دارم رو خودم کار میکنم
ن شما انقدر بهت تو خونه توجه شده رفتی تو اجتماع دیدی همچین پخی هم نبودی احساس پوچی بهت دست داده
اینو با خودت واگویه کن
دنیا ۲میلیارد ادم داره و کسایی ک منو دوست دارن تو اینوتعداد گمن خیلیا هم هستن که تو رو دوست ندارن این عادیه
منم خیلیا هستن ازم بدشون میاد مهم نیست اصلا
ببین عزیزم هیچکس بهتر از خودت شمارو نمیشناسه
ببین کجاها ضعف داری رو همونا کار کن
امام علی فرموده از هر چی میترسی خودتو به دامنش بنداز یعنی فاصله نگیر
اگه از معاشرت میترسی اتفاقا خودتو تو جاهایی قرار بده که مجبور به صحبت و گفتگو بشی
همه جا خلاف ترس هات رفتار کن
کم کم خوب میشی و خیلی از خودت خوشت میاد!!
با نگرانی هات مشورت نکن وگرنه تا آخر عمر بهت خط میدن
اینم قبول کن هیچ کس کامل نیست توقع صد از خودت و هیچکسی نداشته باش
معمولی بودن خیلی خوبه🥰
