من ۳۲ سالم لیسانس دارم کار پیدا نکردم بهش هم علاقه نداشتم سعی کردم بخونم که ارشد روزانه قبول بشم ولی حوصلش رو ندارم همش میگم ارشدش چه بدرد میخوره
رشته بماند که چیه
چند بار ازمون استخدامی شرکت کردم دو دفعه که کتبی قبول شدم مصاحبه رد شدم
الان سالهاس به کنکور مجدد فکر میکنم یعنی از اول که میخواستم برم دانشگاه همش فکرم کنکور مجدد بود اما خب اون موقع فکر میکردم لابد خنگم که این رشته قبول شدم در حالی که خدا میدونه اون سالها انقدر استرس و فشار روحی داشتم که شاید بگم کتابای پیش دانشگاهی نخوندم دروغ نگفتم در حد اینکه قبول بشم تقریبا معدلم دیپلمم بالای ۱۸/۵ بود اما پیش دانشگاهی پایین ۱۴
اصلا باورم نمیشه شدم خانه دار اصلا
سمت کارای دیگم رفتم هم علاقه ندارم هم اینکه خانوادگی پذیرش ندارن ، پول هم ندارم میدونمم فرضا هم برم احساس رضایت از خودم نمیکنم
از طرفی هم میگم من تو این سالهای زندگی کار خاصی نکردم که بگم آره من باهوشم میتونم رشته خوب قبول بشم بوده مسابقات که اول تا سوم شدم تو سهرستانم ولی خب میدونین که خیلی روش نمیشه حساب باز کرد
همسرمم که با همه چی مخالف
نمیدونم چیکار کنم از طرفی میگم تا ۳۵ سالگی وقت بذارم سه بار کنکور بدم شاید قبول شدم
شما جای من بودین چیکار میکردین؟؟تقریبا ۱۴ سال که هر سال اخبار کنکوریا رو دنبال میکنم
