چشمانت میان مرداب زندگی به زیبایی نیلوفری است که مرا به سوی امیدفرامیخواند، صدایت درهیاهوی دنیا، جایی که ارزوها یادفن میشوند یاباید با تک تک سلولهایت برای رسیدن به انها بجنگی تسکین دردهایم میشود، نمیدانم چرا ساعت هوای بچگی میکندوباسرعت میچرخد وقتی که دستانت را به سوی دستان یخ زده ام بالا می آوری!
گفته بودند طول میکشد یک سالی تا زمین دور خورشیدرقص کنان دلبری کند! پس چرا به این سرعت میان منوتو فاصله کاشت؟
وسعت این همه فاصله درزمانی کمترازیک سال بغض آسمان را میشکند و رگه های قرمز وآبی چشمانش مرا میان این گورستان سرد به چاه وحشت می اندازد
این همه فاصله چرا. توزیرهزاران مشت خاک ومن زیراین همه درد غرق شده
بعضی انسان ها به تو هویت جدیدی میدهندمثل ریشه ات میمانند آنها که بروند توباخودت ومیان دنیا غریبه میشوی، بعضی انسان ها نقش آب برای گیاه را ایفا میکنند به توفرصت رشد وچشیدن طعم خوشبختی میدهند انها که بروند پلاسیده میشوی مثل زمینی که از فراق باران به خاطر کمرخمیده و درون شکسته اش نام کویررا برخودنهاد
اصلا بعضی انسانهاروحت میشوندودرقلبت بذرعشق میکارند وروزی آرام وبی صدا مثل نهانی یارپاییز طوری تورا رهامیکنند گویا که هیچوقت نبوده اند و تو به گونه ایی از زندگی دست خواهی کشیدکه انگار هیچگاه زاده نشده ایی! بعضی انسانها همه چیزت میشوندمثل تو! آمدی، خاطره ساختی، بی من نه تنها ازخانه بلکه ازبازی زندگی دورشدی وپایان داستان هرعشقی همین است! میخواهدعشق به زندانبان زندانت باشد یا که مادر! روزی چمدان به دست همه از هم جداخواهیم شد یامن یاتوزودتر!
هرجاکه بروم، هرجا که بروی بازهم موج موهایت درخاطره هامرا پرنده ی مهمان ساحل دریا میکند وبرمیگرداند، هرجاکه بروم، هرجاکه بروی بازهم قاب عکس اولین روززندگی ما ازچشمانم هزاران قطره اشک روانه میکند واین یعنی عشق، وابستگی، دلبستگی وهرچیزی که روزی مرا به تو وصل کرده بود هیچگاه نمیمیرد♥
دوستان اینو برای مقدمه ی یه رمان واقعی نوشتم خوبه؟
