چرا من نه مگه من چمه

که باید همیشه تماشاگر شادی های دیگران باشم و خودم غمکین بی هدفترین ادم رو زمینم همین الان که دارم اینارو مینویسم احساس بیهودگی دارم و حس میکنم اصلا چرا زندم وقتی نه امیدی به آینده دارم و نه کار و باری ۲۱ سالمه دوس دارم سال بعد بعد فارغ التحصیلی از دانشگاه کار پیدا کنم و مستقل شم و همزمان آزمون ارشد بدم ولی میشینم فک میکنم اگه نزارن برم یشهر دیگه درسمو ادامه بدم چی اگه کار پیدا نکنم چی وقتی هیچ استقلال مالی ای ندارم چجوری میتونم به حرفشون عمل نکنم احساس میکنم همه به چیزی که میخان رسیدن الا من میرم اینستا با اینکه همه این عکسا فیکن ولی بازم وقتی میبینم یکی راضیه از زندگیش و به خواسته هاش رسیده و من هنوز هیچی نشدم از خودم نا امید میشم و میگم مگه من چی کم دارم چیکار کنم😭آروم بگیرم