من هم کتابش رو خوندم و واقعا دوستش داشتم و از یه سری کلماتش خندم میگرفت.
طرز قلم نویسنده و استفاده از کلماتش امروزی بوده و همین داستانش رو قشنگ کرده بنظرم.
کتاب آموزنده و زیبایی بود.. به آدم میفهمونه هیچی ارزش نداره اینو نداره که آدم ناراحتی به دل بگیره و ذهنش رو ساعت ها درگیرش کنه،
حتی یه کلمه حسودانه از اطرافیان.
نباید مهم باشه.
زمانی که آدم صخره اولی رو به هوای پریدن به صخره دومی رها کنه ، موقعیت های خوبی وارد زندگیش میشه.
کتاب دیگه ایی که زیبا و انگیزشی بود و آدمو به فکر وا میداشت اثری از پونه مقیمی بنام تکه هایی از یک منسجم این کتاب رو هم اگه نخوندی قشنگم حتما تو لیست خوندن قرارش بده شاید خوشت اومد.