من حدود ۵۰ روزه بابامو از دست دادم . میدونم نیست اما باورم نمیشه تو ناخودآگاهم زنده است .
یعنی همش تو تصوراتم داره طبق روال قبل زندگی می کنه
میدونم که نیست میدونم راه رفته که بازگشت نداره معجزه نداره
اما هنوز ب باور کامل نرسیدم همش چشم انتظار شم .
عادیههه
من دوازده ساله رفته
برادرمم هشت ماهه
هنوز داغش تازه هست
پیشنهاد میکنم کتاب سفر روح بخونی یکم اروم میگیری
خدابیامرزدش غم آخرت باشه سخته
روحش شاد
الهی بگردم خیلی سخته😢
روحشون شاد ، همینه ، زمان میبره باورت بشه که دیگه نیستن
بله. تا چند ماه هر وقت بخوای به این واقعیت فکر کنی انگار یه چکش واقعی میزنن تو سر ادم.من واقعا سردرد میگرفتم. اخر نتونستم قبول کنم وگرنه دیوانه میشم. عقلا قبول دارم اما احساسی نه. اصلا هم کلمه مرگو براش نمیگم.میگم رفت
خدا رحمتشون کنه
هرروز برو مزار کامل خودت رو تخلیه کن گریه کن
روحش شاد
اول اینکه تسلیت میگم عزیزم و برات ارزوی صبر دارم
تو به اندازه ی سنت از پدرت خاطره داری
حالا توقع داری توو ۵۰ روز نبودنشو هضم کنی ؟
قد سن الانتم که بگذره باز یه وقتایی میری توو فاز انکار
خدابیامرزه.زمان می بره تا کمی برات کمرنگ بشه.البته هیچ وقت مرگ عزیزان فراموش نمیشه
عزیزم خیلی سخته
من که داغ برادرم رو هیچ وقت فراموش نمیکنم
تنها چیزیه که برام عادی نشده همش یه حس عذاب وجدانی اذیتم میکنه
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز