سلام.من سه ماهه باردارم با ویار نسبتا شدید.هرچی که خودم با سختی درست میکنم هم نمیتونم بخورم.با مادرشوهرم اینا خونه هامون تو یه حیاطه و نزدیکیم.اوایل بارداری به سختی غذا درست میکردم ولی دیگه دیدم نمیتونم و حالم خیلی بد میشه.به شوهرم گفتم من خجالت میکشم حداقل تو به مامان بگو برا ما هم غذا بفرسته من نمیتونم بپزم.تقریبا ده روز اینا غذا فرستاد یا ما اگه پاهام درد نداشت و میتونستم پله برم بالا میرفتیم خونشون و من کمابیش یه چیزایی میخوردم.دستش درد نکنه.دو سه شب پیش.من از دکتر اومده بودم و خسته بودم به همسرم گفتم که نریم بالا.اگر مامان غذا فرستاد که هیچ اگه نه یه چیزی تو خونمون پیدا میکنیم میخوریم.شوهرم گفت تو نمیای نیا و خودش رفت بالا.شب ۸/۵ بود که من زنگ زدم ب همسرم و گفتم من تنهام میترسم بیا خونه.خیییییلی خیلی ناراحت بودم.واقعا این انصافه زن حامله شب تنها بمونه؟وقتی شوهرم اومد خونه من از شدت فشاری که روم بود به مادرشوهرم زنگ زدم و با حرص و گریه گفتم مامان پسرت نمیفهمید تو چرا نمیگفتی پاشو برو پیش زنت تنهاست.گفتم از وقتی از دکتر اومدم دو دیقه نیومده پیشم بگه چخبر چیشد مگه من آدم نیستم.دراصل من خواستم فقط درد دلمو بهش بگم (که خیلی اشتباه میکردم)بعد از چند دیقه شکایت از پسرش گفت توی خونت غذا درست کن شوهرت بشینه پیشت نیاد اینجا.از این حرفش واقعا دلم شکست و گفتم من اگه میدونستم غذاهایی که برام درست میکنی منتشو قراره بذاری هیچوقت قبولشون نمیکردم تا الان درست کردی دستت درد نکنه و قطع کردم.خیلی گریه کردم چون انتظار این حرفو نداشتم .حداقل بخاطر شرایطم انتظار نداشتم این حرفو بشنوم.از اون شب باهاشون حرف نزدم اونا هم زنگ نزدن.الان هرجور شده با بدبختی خودم برا همسرم غذا درست میکنم و خودمم نهایتا دو تیکه نون خالی میخورم.ولی دیگه از هیچکس انتظاری ندارم.الان مشکل من اینه که شوهرم میگه تو قلبت سیاهه.تو از خانواده من خوشت نمیاد.تو بداخلاقی.کاش بچمون به من بره مثل تو نشه.ولی من واقعا اینجوری نیستم..همسرم و خانوادش منو بد میدونن .بخدا عمه ها و خاله های همسرم خیلی هم منو دوست دارن ولی منم مثل بقیه دوست دارم برا همسرم و حتی خانوادش مهم باشم.وقتی تیکه ای میندازن یا حرفی میزنن من ناراحت میشم به همسرم میگم فکر میکنه من با خانوادش مشکل دارم.الان من نه شما رو میشناسم و نه شما من و همسرم یا مادرشوهرمو.ازتون میخوام از روی متن بالا قضاوت کنین تقصیر کیه.من بدون جا انداختن چیزی این جریانو تعریف کردم.ازتون میخوام بگین آیا واقعا من آدم بدیم؟حقمه که هرروز ناراحتی بکشم و گریه کنم؟؟؟؟کامنتارو به شوهرم نشون میدم لطفا قضاوتمون کنین
مقصر شوهرت
تو این شرایط شوهرتون و خانوادش باید هوامونو داشته باشن بنظرم شوهرتون مقصره
کاش اولشم تاپیک میزدی میپرسیدی که بهش بگم برامون غذا بپزه یا نه
همون موقع میگفتیم نگو
خودش شعور داشته باشه ببینه نمیتونی یامیفرسته یا نه که دیگه یه فکر دیگه بکن.
الانم کارت اشتباه بود که زنگ زدی شکایت.شوهرتو برخورد میکردی ولی به مادرش چرا گفتی .حالا یه ساعت تنها باشی چیزی نمیشه .لوس بازی دراوردی.که احتمالا بخاطر بارداریه شرایط روحیت.
ولی مادرشوهرتم خیلی کار بدی کرد اون جوابو داد.حالا نمیدونم واقعا بدجنسه یا شما خودت میگی با گریه و گلایه حرف زدی خواسته کم نیاره اینطوری گفته.
شما جوانی و خام.از زن سن بالا بعیده این حرفا
خدایی سخته غذا برا کسی بپزی
منم شرایطم مثل شما بود و یک حیاط بودم ولی کسی چیزی نمیداد
اسی هیچوقت از کسی انتظار نداشته باش مخصوصا قوم شوهر اگه مامان خودت میتونه براتون غذا درست کنه،به مادر شوهرت اشتباه کردی زنگ زدی گله کردی چون اون هرچی باشه طرف پسرشه ولی حرف مادر شوهرت خیلی خیلی زشت بود همچین حرفی به زن باردار نباید میزد من اگه بودم دیگه حتی ابم تو خونش نمیخوردم بالاخره حاملگی خیلی پروسه سختیه باید درکت کنن
خب زن حامله حساسه واقعا باید درک بشه من نامرد خودم به خاطر یه سری مسایل از قدیم از جاریم عصبانی بود و اینا ولی وقتی حامله بود خیلی خوب باهاش رفتار میکرد وقتی میومد خونه مادرشوهرم اینا ،بش میگفتم رابطت خوب شده ناراحت نیستی دیگه ازش میگفت نه اون همون ادمه فقط الان باید درک بشه و توجه لازم داره
