اين شعر رو از نزار قرباني ديدم و به نظرم خيلي قشنگ اومد ... اگر قهري و خسته شدي از بس ناديده گرفتي شدي ؛ دلت پره و كلي غن داري و احساس تنهايي داري ، اينو براش بفرست :
"چه فایده ای دارد نگرانِ من باشی ولی، از من دفاع نکنی؟
خیلی دوستم داشته باشی، اما من را نفهمی؟ جایِ خالیم را حس کنی، اما سراغم را نگیری؟
چه فایده ای دارد در بینِ اطرافيانت باشم اما مهمترینشان نباشم؟"
مخصوصا اگر علت قهرتون حمايت نكردن شوهراتون ازتون در مقابل ديگرانه 😁
باب گفتگو رو باز ميكنه ...
