نمیدونم شما هم مثل منید یا نه حس میکنم کل دنیا ازم متنفره حتی صیمیمی ترین رفیقامو گاهی یه رفتارایی ازشون میبینم حس میکنم خیلی ازم متنفرن فقط تظاهر به دوستی میکنم حتی بیشتر وقتا حس میکنم پدر و مادرم بین منو بقیه تبعیض قائل میشن وقتس هم بهشون اینو میگم، میگه چرا این فکرا رو میکنی مطمئن باش بخاطر این افکارت یه بیماریی میگیری. جلوی بقیه به هر چیز الکی میخندم یکی ندونه فکر میکنه شادترین آدم روی زمینم. یبار یکی از دوستام جلوی بقیه دوستام یه حرفی بم زد از درون داشتم تیکه تیکه میشدم ولی جلو خودمو گرفتم بهم گفت دلم برات میسوزه جلوی همه میخندی ولی از درون آدم افسرده ای هستی. حتی به یکی علاقه داشتم سه سال تلاش کردم دلشو بدست بیارم ولی یجوری رفتار میکرد انگار دشمن خونیش بودم با اینکه سعی میکردم مهربونترین آدم روی زمین براش باشم ولی آخرم فهمیدم اونم یکی دیگرو دوست داشته. از همون بچگی هیشکیو نداشتم باهاش درد و دل کنم. کاش خودکشی حرام نبود...
سالام✋
چن سالته
کدوم شهر
فرزند چندم
محصل یا شاغل یا هیچکدوم؟
میدونی من حس می کنم به خودت تلقین می کنی که افسرده ای یعنی فکر کنم کلا ادم شادی هستی فقط شادی رو به خودت ثابت کن بدون که توی دنیا هرکس برای پدرمادرش باارزشه به نظرم برو مشاور که اگه مشکلات کوچیکی هم داری همونا هم إن شاءالله حل بشن
ببین دختر گل، قبول کن توو اون سن تا حدی طبیعیه.
نمیگم بعدا درست میشه، بزرگتر که شدی دیدگاهت تغییر میکنه. خیلیامون همین تجربیات رو داشتیم و داریم. منم خودم گروه دوستامو گذاشتم کنار چون دیدم باهاشون نمیسازم. کلی مشکلات توو زندگیم داشتم، الانم دقیقا شرایط تو رو دارم. ولی یاد گرفتم که از کسی هیچ انتظار محبتی نداشته باشم، حتی با خونواده هم یه فاصله ی مشخصی رو رعایت میکنم. بزرگتر که شدی میفهمی توو این دنیا باید مثل همه خودت رو در اولویت بذاری. تمرکزت رو بذار روی درست و یه شغل برای خودت دست و پا کن. این خیلی مهمه که در آینده شاغل باشی.
