صبور بودن چیز کمی نیست اما همیشه نمی توان صبور بود. صبور ها ،مانندجسم هایی نامرئی در این دنیا زندگی می کنند .آنها احساساتشان را بروز نمی دهند، آنها نمی گویند چقدر درد را در درونِ دل هایِ کوچکشان حمل می‌کنند. آنها همیشه درخور احترامند، اما نادیده گرفته می‌شوند.
صبور ها قربانی های این دنیای بی رحمند ،چون گاهی مزد صبرشان را نمی‌گیرند.
قربانی زمانه شدن چیز عجیبی است . چون نمتوان به دادخواهی ظلمی که می‌کند برخیزی!
نمی توان خِرِ زمانه را گرفت، اما می توان صبر کرد ، چاره ای نیست .
چون ما صبور ها مانند ما تپه هایی هستیم که از کوه ها مقاوم تریم ،نه زیبایی کوه ها را داریم ،نه اندازه آنها بلندیم ...اما در دل خود مقاوم ترین تپه هاییم
