۲۰سال ازدواج کردم ۳۵سالمه و همسرم۴۰سالع کارمند هستش خودم هم گاهی کار ازاد میکنم یک دختر ۱۷ساله دارم ک محصله و مستاجرم و هیچ امیدی ب خونه دار شدن ندارم وضعیتم متوسط روی بخوبه خداروشکر و هرچه درمیاریم خرج روزمرمون میشه و اهل پس انذاز نیستیم
گاهی وقتا ب ذهنم میرسه ی بچه دیگ بیارم ک هم خودم سرگرم بشم هم بچم در اینده تنها نباشه و هم اینک خانوادم بزرگتر بشه در اینده اما از ایندش میترسم ازینک از پس خاسته هاش نتونم بربیام و و اینک جامعه سخت تر بشه و برای ایندش نتونم کاری کنم همسرمم خیلی دلش میخاد همش میک ارزوم یک پسر داشته باشم چون میگ من هیجی از بچه اولم نفهمی م کی بزرگ شد و دوست دارم بجه کوچیک داشته باشم بزرگش کنیم گاهی وقتا ب ذهنم میرسه اقدام کنم ولی باز میگم تازه دارم کمی راحت میشم از بچه داری و مستقل میشن و هم اینک دیگ استرس قبل و ندارم و اینک ایندش هم بکنار ولی باز از یک طرف میگم هیچ کسی و جز هسمرو بچم نداریم خانوادم خیلی کوچیکه و سنمم بره بالا سخت برای اقدام بارداری نمیدونم چکار کنم کاش همون موقع ها ک بچم کوچیک بود حرف بزرگترها و گوش کرده بودم و دوتا باهم توی فاصله کم میاورذم الان هم دوتا بچه داشتم هم خیالم راحت بود ک از اب وگل درومدن و توی این سن خیالم راحت بود چون واقعا یک بچه کم هستش
باتجربه ها ک مثل من بودند و هستند و تجربه مثل من دارند کمکم کنند نظر بدن ممنونم
