شیرموز جان

باید توضیح کامل بدم که بتونی باتوجه به وضعیت وشرایطم کمکم کنی 

من دختر آخر خونه ام وضع پدرم همیشه خوب بود 

تقریبا تو رفاه بودم و ارزوی چیزی به دلم نبود همیشه تو مدرسه و دوستان ازهمه لباسم وسایلم همه چیم بهتربود 

خلاصه ازدواج کردم همسرم الحمدالله مرد موجهیه و خداروشکرمشکلی نداریم

مامان وبابام تهران هستن ومنم تهران ازدواج کردم

ازروزی که زندگیمون وشروع کردیم چون همسرم هیچ کمکی نداشت وپدرومادرم تو محله خوبی بودم 

ازونجایی که خیلی لوس ومامانی بودم 

وچون پدرمادرم سنشون بالابود دلم نمیخواست کنارشون نباشم یه دومحله پایینتر تو تهران خونه رهن کردیم 

متاسفانه هرروز گرونی هابیشترشد 

و رهن مابی ارزش 

اگر ازاول میومدم کرج خونه تومحله پایین میخریدم 

ارزش پولم حفظ میشد و الان اوضاعم خیلی فرق میکرد

اما نمیتونستم من وابسته بودم

کسی وکرج نداشتم 

اول زندگی ادم شناختی هم نسبت به همسرش نداره

نمیتونستم برم کرج تنها وتک زندگی کنم 

خلاصه اینکه نرفتم از ۹۱تا ۹۸تهران بودم 

تواین سالهابااینکه درامد همسرم خوب بود رفته رفته با تحریم ها کار کارخونه ازرونق سابق افتاد 

قرار بود گروهی که همسرم درش مشغوله رشد کنه 

اگر رشد میکرد وتحریمی نبود انقدر عقب نمیوفتادیم

اما مدیرکل اون کارخونه تمایلی به رشد اون قسمت از کارخونه نداشت براش صرف نمیکرد که هزینه کنه 

اگر گروهشون راه میفتاد ماموریت هابود پاداش هابود 

خلاصه اینکه همسرم اولش جای دیگه ای ازکارخونه کارمیکرد 

اما جاش وتغییرداد گفت این قسمت تازه داره راه میفته اگرمن ازاول اینجاباشم کم کم راس امور قرار میگیرم وپست بالاو حقوق بیشتر 

متاسفانه نشد 

همسرم جاش وتغییر داد وتحریم شد واون قسمت همینجوری راکد موند بی هیچ رفت وامدوماموریتی با پاداش کمتراز قسمت های دیگه

ماسال ۹۸ یهو دیدیم دیگه نمیتونیم طرفای پونک خونه رهن کنیم اونقدر یهو همه چیز منفجرشد که دیگه نتونستیم تهران بمونیم 

اومدیم کرج 

متاسفانه آمد به سرم از آنچه میترسیدم امااینبار به قصد مستاجری نه خرید خونه

تنهایی و دوری از مامانم و بابام پیرم کرد 

آرزوی نزدیک بودن بهشون داغونم کرد

هرشب گریه اشک زاری 

اونقدر اشک ریختم که دست درد عصبی گرفتم و الان مدام دستام گزگز داره خودم رو داغون کردم 

ازین شه متنفرم 

نمیدونم دلیلم منطقیه یانه اما نمیتونم پدرمادر پیرم رو که چندصباحی ازعمرشون بیشترنمونده دیربه دیرببینم

اخر هفته ها دوس ندارم برم تهران 

همسرم هرروز تا ۶ ۷ سرکاره 

پنج شنبه ها هم سره کاره خسته اس 

اگر بخوام بگم هرهفته ببرم میبره اما دلم نمیاد 

ازطرفی دونفره هامون چی 

تعطیلات دوست داره تنهاباشیم رابطه زناشویی آسیب میبینه 

این وسط دخترمم ۵سالشه سال بعد میره پیش دبستانی

همش فکرم درگیره دخترم بره مدرسه من چطور برم تهران وبیام 

قرارداد خونمون آخر خرداده 

اگر وام هامون از طرف شرکت دربیاد پول پیشمون ۶۰۰میلیون میشه اون موقع میتونم برگردم تهران 

اگر تا قراردادمون درنیاد مجبورم کرج باشم

حالا از یه طرف وابستگیم به پدرمادرم 

ازیه طرف ترس ازینکه دوباره نتونم ازپس کرایه های خونه تو تهران بربیام وباز برگردم کرج 

موندم چه کارکنم

بمونم کرج روحم میترکه دخترم هربار ازخونه مامانم برمیگردیم تا دوسه روز اشک میریزه 

کرج تنهاییم عینه قفسه 

هرچند مردمش عالی ان اما من دلم میخواد جایی باشم که پدرمادرم نزدیکم هستن

من تو کرج تو محله معمولی هستم خوبه اما نه در حدپونک تهران

اینجا رهن و کرایه ماخیلییی پایینه مثلا من با۲۰۰میلیون باسه یه خونه عالی نوساز رهن کردم بااین پول تو تهران لونه موشم نمیدن 

از طرفی همسرم میگه مدرسه های تهران جو علمیش با کرج متفاوته و دخترم دوس ندارم اینجا باشه 

اینجا بلاخره فرهنگ پایینتره تو جایی که ماهستیم ادم فقرناجور هست میگه دوس ندارم دخترم با کسایی بشینه که مثلا پدرش خلافه یا....

مشخصه سطح ادم ها خیلی پایینتره 

از طرفی من اینجا بدون شوهرم اصلا بیرون نمیرم میترسم تنهابرم بیرون محله اش اونجور حس خوب نمیده

نمیخوام بگم من سطحم بالاست یاجوری حرف بزنم که پرادعا دیده بشم 

من وهمسرم کلی درس خوندیم همسرم جایگاه اجتماعیه خوبی داره تحصیلات بالا ولی اینجا همه همسایه هامون اکثرشون فرهنگشون پایینه 

حس میکنم اینجا جای مانیست ولی متاسفانه الان موجودیمون درحد همینجاست 

خیلی لول خودمون رو پایین اوردیم 

اینجا دلم میگیره عملا برام شده مثل قفس هیچ جانمیرم 

نمیگم بده ها اما میترسم حس خوبی ندارم

الان ۲۰۰ با سه 

البته ۱۰۰میلیون پس انداز دارم

۳۰۰ هم حدودا وام همسرمه تا سال بعد اگر شانس بیاریم تا قراردادمون اماده بشه وامه خوبه اما اگر نه نمیتونیم برگردیم تهران