بیاید دلم گرفته

منم چهرم بد نیست ولی اون بهتره

هیکلمم لاغر و ریزه میزست ولی اون توپره و بهتره

ولی من خودمو باختم، احساس میکنم نو که میاد به بازار کهنه میشه دل آزار

برای نظر دادنم البته بهش حق میدم هر دفعه از نظراتش یه عیب و ایرادی میگیرم و بد برخورد میکنم، اصلا تصمیماتشو قبول ندارم و بهش اعتماد ندارم، چون اون یکمی سادست و من زرنگ ترم، ولی برای برادرشوهرم برعکسه، برادرشوهرم زرنگه و جاریم نسبت به اون ساده تره، بهتر میتونه به شوهرش تکیه کنه، ولی من یا باید حرف شوهرو گوش کنم و اشتباه کنم یا مقابلش وایستم و کار خودمو انجام بدم که رابطمون خراب تر میشه ولی خوب اکثرا حرف من درست تر در میاد

آره خیلی شده تاحالا ولی هیچوقت به نتیجه نرسیدیم، همیشه بحثمون با دعوا و قهر و دلخوری تموم شده و بی نتیجه موندیم، اشکالمونم اینه که هر کدوممون روی حرف خودش پافشاری داره و حرف طرف مقابلشو قبول نداره.

شوهرم اگه ازش کوچکترین انتقادی کنی میگه میخوای منو محکوم کنی، میگه همیشه تقصیر منه و هیچوقت تقصیر تو نیست، شما فکر میکنین امامزاده این و ازین حرفا...

کلا استاد مغلطس، نمیتونی گیرش بندازی، کلا از یه شاخه به یا شاخه دیگه میپره و بحثو عوض میکنه، کلا در مورد هرچی صحبت کنی اون در مورد یه چیز دیگه صحبت میکنه

نمیدونم چیکار کنم

دوست دارم مغز شوهرمو بپاشم تا ببینم اون چی فکر میکنه، اینکه تو دلش حس کنه که زن برادرش چقدر از زن خودش بهتره منو نابود میکنه، اگه این فکرارو کنه که نمیاد به من بگه که چی تو دلشه

آخه فقط تیپ و ظاهر نیست، اخلاقمونم باهم خوب نیست که بگم اون عاشق اخلاقمه مثلا، نه ظاهرو باطن باهم خوب نیستیم، ولی اونا اخلاقشونم باهم جوره

حرفتو قبول دارم ولی ما متاسفانه اخلاق خوبی هم باهم نداریم، یعنی اصلا همدیگه رو نمیفهمیم