عزیزدلم.
چند تا نکته به ذهنم میرسه
در مورد پارگی کیسه آب: گفتی کاش خونه میموندم و صبر میکردم. ولی بهترین تصمیم رو گرفتی.
ببین خطر عفونت# بعد پارگی کیسه آب بالا میره. باید علائم بالینی خانم باردار (مثل تب)، حرکات جنین و ضربان قلبش، چک بشه. پیش میاد برای پیش گیری از عفونت، کادر بیمارستان انتی بیوتیک تزریق میکنن. از یه طرف معمولا نیاز به اینداکشن (القای زایمان) هست که خب در مورد ویبکی ها سرم فشار تقریبا منتفیه. منتها تحریک رحم و مداخله های این شکلی نیازه معمولا. کلا نمیشد بی گدار به آب بزنی و توی خونه بمونی. اون ندایی هم که بهت میگفت شاید جون بچه در خطره همون هدایت دله که من بهش ایمان دارم.
توی خونه باید هر لحظه توی استرس میبودی. مدام رنگ مایع امنیوتیک رو چک میکردی. با تکون خوردن و نخوردن بچه استرس میگرفتی و...
در مورد ۱۰ ساعتی که فرصت داشتی برای شروع درد: اول اینکه من قشنگ یادمه ماما صابریان برای یه خانمی ۳۰وچندساعت# صبر کرد، اما با همه تلاش ها خانم پیشرفتی نداشت و سزارین شد. واقعا معلوم نیست بیشتر صبر میکردن دقیقا چطور پیش میرفت. خصوصا که توی دو زایمان قبلی هم دردی نداشتی و دهانه رحم باز نشده.
این ده ساعت بنظر من لطف خدا بوده تا دلت اروم باشه، بدونی سر بچه کاملا بالاست و دهانه کیپه به رغم گذشت زمان. یه مشتی رو از خروار نشونت داده.
گفتی پزشک حوصله نداشته نصف شب بیاد بالا سرت برای سزارین و به طور اتفاقی یه فرصتی بهت داده شده تا تقدیرت رو امتحان کنی. وگرنه کادر فکر وی بک نبوده برات.
خب ببین اول اینکه تو دید جامع، پزشکان هم توی ویبک حمایت نمیشن. درسته قانون حمایت از ویبک هست. اما توی عمل چیز دیگه ای اجرا میشه. اساسا سیستم باید تغییر کنه. شما فکر میکنی به دکتر رجایی یا صابریان کسی کاپ داده بابت امار بالای ویبک؟
یا همون مامایی که اومده بالا سرت و تندی کرده بابت ورزش هات، فکر میکنی چقدر براش، توی سیستم ما ارزش قائلن؟ پشتش به کجا گرمه؟ چقدر شنیدیم مانا بی سواده، تو به نظر ماما میخوای اهمیت بدی؟
این ها یا باید از مادر درست تربیت بشن یا جامعه درمانی این هارو درست تربیت کنه که بد و بیراه بار زائو نکنن.
این ها تحت پروتکل های اشتباهی رشد پیدا میکنن.
پس بخاطر همین دلایل ببخششون و دلت رو باهاشون صاف کن.
در مورد اینکه میگی کاش با زایمان طبیعی آشنا نمیشدی. عزیزم دونستن بهتره یا ندونستن؟ از این اگاهی استفاده کن تا چند تا شکم اول رو از سزارین حتمی نجات بدی. اینطوری مهر نمیخوره رو پیشونیشون که بعدنا مجبور باشن برا وی بک زور بزنن. نیت کن تموم اطلاعاتت رو در اختیار اطرافیان بذاری و حداقل ۱۰-۲۰ نفر رو مث خودت با خطرات سزارین آشنا کنی. تموم تلاشت رو برای فرهنگ سازی اطرافیانت انجام بده. اصلا بگو این مسیر رو با همین فرهنگ سازی ادامه میدی و عوضش از خدا بخواه به دلت ارامش بده.
در مورد حس شکست: اول اینکه واقعا مسیری که رفتی یه راه برای همه بچه های تاپیک باز کردی. در مورد شهر دزفول و اهواز. ماما و پزشکی که معرفی کردی.
دوم اینکه واقعا شما همههههه تلاشتو کردی و سرت بلنده. اصلا به خودت خورده نگیر. بعدم جالبه بعد دعای دسته جمعی ما و خودت، کیسه آبت پاره شد. چرا فکر نمیکنی سزارین دقیقا صلاحت بوده و خدا زودتر رقمش زده که کارت به امتحان طبیعی نرسه؟ ببین همیشه احتمال پارگی رحم هست ها.
تا میتونی به گل دخترت نگاه کن. بذار محبت مادری حالت رو بهتر کنه. خداروهزار بار شکر که سالمید هر دو.
در ضمن من مطمئنم خدا عافیت و سلامتی ای اگر توی زایمان طبیعی بود، برات تقدیر کرده.
دیگه فقط به این فکر کن شیر سالم به دختری بدی و مراقب باشی کمخون و کم جون نشی.