گاه دل پر میزند بر سوی او
او که چشمان مرا نادیده
او که احساس مرا نشنیده
او که دل با سخنش رنجیده
آنکه روزی
لب رودی
نغمه عاشقی اش را می سرود
درد را از قلب خسته می زدود
بودنش بر دل زارم درد است
در دلم ناورد است:
"رفتنش هم مرگ است"
چه کنم با که توان گفت که این
عقل من نامرد است
در پی آزرم است:
گو که ای مردی که نامش سوخته
گو ادای عاشقی آموخته
تو برو، درپی احساس نباش
در پی عشقی از اخلاص نباش
در پی دخترکی خاص نباش
برو آنجا که درآن
مردمان از سنگ اند
همهشان بی دردند
همهی مردم شهر،
به دلم میخندند
گرد ویرانهی خود میگردند...