خودزنی کردن به جای دفاع کردن از خود

قبلا گفته بودم که وقتی اعصابم خورد میشه خودزنی میکنم

من هیچ وقت راضی نیستم کسی ازم دلخور بشه،از هرکس ناراحت بشم میریزم تو خودم و حتی جلو کسی اخم و ناراحتی ام رو بروز نمیدم که مبادا طرف ازم برنجه هرچندم که خودش باعث ناراحتی ام باشه. مثلا از زن برادرم ناراحتم و او به من بی احترامی کرده ولی من در شان خودم ندیدم پاسخ او را با بی احترامی دهم ولی از خودم ناراحت شدم که چرا او با گستاخی تمام با من رفتار کرد و من با احترام برخورد کردم و وقتی با تمسخر بهم نگاه میکرد در صورتی که 3 سال از من کوچکتره. من این ناراحتی رو تو خودم ریختم و وقتی مادر بیمارم که در بستر است و افسردگی دارد به من با ناراحتی حرف زد انگار که مرا تحریک کرد و جرقه ای در مغزم زده شد کلا اعصابم بهم ریخت و خودم را به شدت زدم با دست .این آخرین خود زنی ام بوده مربوط به هفته پیش.

چند بار دیگه هم اینکارو کردم .از شوهرم ناراحت میشدم و جلو اون کوتاه می اومدم و (کلا از هر کس ناراحت بشم چه مقصر باشم چه نه من معذرت خواهی میکنم از ناراحتی دیگران خیلی ناراحت میشم ولی به خودم اهمیت نمیدم )

بعد از این که خودم پیش قدم میشدم و قهر رو به آشتی تبدیل میکردم، حالا دیگه تو مغزم آشوب میشد و فکر های بد هجوم میاوردن مثلا فکر میکردم همسرم بهم خیانت کرده و یا من بیماری لاعلاجی گرفته ام و...

و هرچی به خودم میگفتم این افکار شیطانه اتفاق نیافتاده و شایدم هیچ وقت اتفاق نمی افته و فقط دارم خودم رو افسرده میکنم بازم مغزم کوتاه نمی آورد و تا ساعت ها فکر بد نمیکردم و یه دل سیر گریه نمیکردم انگار ارضا نمیشدم 

دوتا بچه کوچک دارم خیلی براشون وقت و حوصله خرج میکنم برای همسرم و خانواده ام هم همینطور بدون هیچ توقعی. بین دوستانم به آدم صبور و خوشرو و البته الکی خوش معروفم ولی از درون داغون

لطفا کمکم کنید