نگرانی بابت تنهایی کودک

سلام. بعد از سالها تنهایی و نداشتن حتی یک دوست و رفیق دائمی و همراه و صمیمی، اومدم اینجا که کسی من رو نمی شناسه تا حرف بزنم. من متاهلم و یه پسر 4 ساله دارم. هیچ دوستی ندارم. هیچی. از بعد از ازدواجم تنها شدم و فقط با خانواده خودم هستم. توی محیط کارم هم با هیچ کسی صمیمی نیستم. گرچه مدام تلاش می کنم تا با همه دوست باشم اما متاسفانه همیشه جزء اولین نفراتی هستم که همه آدمها می تونن حذفش کنن، با اینکه برای همه معرفت به خرج می دم، سنگ صبور همه می شم، تجاربم رو در اختیار همه می گذارم، با همه می گم و می خندم و اهل قیافه گرفتن نیستم اما باز هم هیچ دوستی ندارم. تنهایی من باعث شده که پسر من هم هیچ دوستی نداشته باشه. به خاطر یه مشکل پزشکی امسال نتونست بره مهد. تا یه بچه می بینه ( هرجا که باشه و هر بچه کوچک و بزرگی که باشه) انقدر دور اون بچه می دوئه که دیگه احساس می کنم به خاطر پیدا کردن دوست ناخودآگاه داره منت بچه های دیگه رو می کشه و انگار که التماس می کنه تا کسی باهاش بازی کنه. مطلقا هیچ بچه ای رو هل نمیده، نمی زنه، حرف بد نمی زنه و اذیت نمی کنه، با کمال میل همه وسایل و اسباب بازیهاش رو در اختیار بچه های دیگه هم قرار می ده و همیشه به بچه های کوچکتر از خودش محبت می کنه و کمکشون می کنه. اما ما باز هم تنهاییم. خیلی تنها. خیلی نگران سلامت روان فرزندم هستم. دلم نمیخواد به خاطر تنهایی من اون هم طوری بزرگ بشه که مدام دنبال بچه های دیگه راه بیفته و تشنه پیدا کردن دوست باشهباید چیکار کنم؟