درود بر شما
من بهتون حق میدم که از رفتارهایی که دیدید و حرفهایی که شنیدید ناراحت بشید و شمارو مضطرب کنه و این مدل بازخوردها ممکنه هر انسانیرو اذیت بکنه،اما در حرفهاتون گفتید که آدم آرومی هستید و میبینید و میگذرید کسی که از موضوعی بگذره اینهمه مدت ذهنشرو درگیر اون موضوع نمیکنه پس احتمالا موضوع به ظاهر گذشته و در درون حل نشده،،
یادتون باشه این شرایط هر چند سال یه بار اتفاق میافته و ایشون اگر در ایران زندگی میکردن حداقل هفتهای یک یا شاید دوبار باید با همین شرایط همدیگررو میدیدید،پس این دوری تقریبا به نفع شماست،اصولا بیشتر ایرانیهایی که خارج از ایران زندگی میکنن خصوصیاتی مثل رک بودنرو از فرهنگ کشور اقامتشون یاد میگیرن و در واقع خیلی هم اینکار رو با قصد و غرض انجام نمیدن حالا اگه جزو خصوصیات شخصیتیشون هم باشه که دیگه مزید بر علت میشه،ضمن اینکه وقتی بعد از مدتی دوری کنار خانواده هستند دوست دارن همه توجهات به سمتشون باشه پس بهتره شما به عنوان یک میزبان صبر و تحمل بیشتری داشته باشید و در کمال ادب و احترام میزبانیرو به جا بیارید اما اگه از چیزی هم ناراحت میشید خیلی صادقانه به خود ایشون، نه به همسرتون انتقال بدید و محترمانه بیان کنید که از اون رفتار بخصوص دلگیر شدید و اگه ایشون قراره دو سال دیگه برگردن پیشگویی و اضطراب برای اتفاق نیفتاده کمی غیر معقول به نظر میرسه،
شما باید روی مهارت ارتباطی و عزت نفس خودتون بیشتر کار کنید،امروزه بچهها از سنین مهد کودک آموزش میبینن که خودشون از خودشون دفاع کنن و شما که خودتون هم مادر هستید نیاز به حمایت همسر و مادر همسرتون ندارید...
بیان نکردید که فرزندتون چند سالشه،در مورد مهاجرت فرزندتون هر تصمیمی که بگیرید اینو بدونید که جایگاه ایشون برای عمه جایگاه برادرزاده هستش و قطعا جایگاه امنی خواهد بود و بهتره طوری تربیتش کنید که تا آخر عمر نیاز به حمایت دیگران نداشته باشه چه در ایران چه در خارج از ایران...
شادکام باشید
تجربه شما
اولین نفری باشید که نظر میدهید