نمونه برداری از خون بند ناف

در این آزمایش خونی که از بدن جنین خارج میشود از طریق بندناف آزمایش می شود تا اختلالات احتمالی جنین شناسائی شود.

ابتدا پزشک با یک سونو گرافی محل دقیق اتصالبند ناف به جفت را پیدا می کند. سپس یک سوزن مخصوص را از طریق واژن و رحم وارد بندناف کرده و یک نمونه از خون بند ناف را بر می دارد. نمونه خون بدست آمده بهآزمایشگاه فرستاده می شود. تمامی این مراحل مشابه آمنیوسنتز است بجز اینکه به جایمایع آمنیوتیک نمونه خون بند ناف برداشته می شود.

این تست زمانی درخواست می شود که نتوان باسونوگرافی، آمنیوسنتز یا نمونه برداری از پرزهای جفتی به تشخیص رسید و می توان درهر زمانی بعداز هفته 17 بارداری انجام داد.مزایا:دقت این تست در تشخیص اختلالاتکرومووزومی (مثل سندرم داون) و اختلالات خونی جنین (مثل اختلالات خونریزی دهنده)بسیار بالاست. ضمنا از این آزمایش به عنوان یک تست کمکی در تشخیص مالفورماسیون وناهنجاری های جنین، کم خونی، عفونتهائی مثل توکسوپلاسموز یا سرخجه وایزوایمیونیزاسیون استفاده می شود.

از معایب این آزمایش این است که نمی توانداختلالات لوله عصبی (مثل اسپاینا بیفیدا) را تشخیص دهد. به علاوه، امکان سقط جنینحین انجام تست را هم باید در نظر داشت که البته در 2-1 % موارد اتفاق می افتد.همچنین مواردی از پارگی کیسه آب، عفونت و کاهش ضربان قلب جنین در زمان انجام تستگزارش شده است.معمولا به خانم باردار توصیه می شود در صورت تب و لرز یا ترشح مایعآمنیوتیک بعد از انجام آزمایش، پزشک خود را مطلع کند تا اقدامات لازم برای او بهعمل آید.