سلام دوستان.
با کسب اجازه از بانو آرتمیس عزیز میخوام یه مطلبی رو براتون به اشتراک بذارم.
از وقتی با تاپیک های بانو آشنا شدم و یاد گرفتم باورهای محکم و سالم برای خودم بسازم و خودمو دوست داشته باشم و برای خودم ارزش و احترام قائل بشم، از درون به احساس رضایت و خوشحالی رسیدم. احساسی که در شرایط متفاوت ثابته چون من از درون به ثبات رسیدم.
باورهای ما مثل چراغ راهنما می مونن و توی شلوغی و ازدحام افکار و باورها و حرف ها و رفتارهای روزانه، راه درستو بهت نشون میده.
من وقتی اعتقادم اینه که « الله خیر الرازقین» پس هرچقدر دیگران درمورد شغلم و درآمدم بگن و اینکه استخدام شدم یا نشدم و با دیدن موفقیت های کاری دیگران، غصه نمی خورم که چرا من استخدام رسمی نشدم! چرا این بخشنامه شامل حال من نشد! چرا این همه آزمون استخدامی گرفتن رشته ی منو نخواستن، چرا فلان آزمون با نمره ی بالا قبول نشدم! چرا و چرا و چرا !
دیگه تکلیفم با خودم روشنه: « روزی منو خدا از بهترین راه می رسونه» و تمام! نه غصه می خورم! نه افسردگی می گیرم! نه اعصاب خودمو خورد می کنم! نه به عالم و آدم از مسئول تا غیر مسئول ناسزا میگم! نه خودمو دست کم می گیرم! نه خودمو با بقیه مقایسه می کنم که فلانی سر کاره، فلانی درآمدش اینقده! و ...
ببینید چقدر یه باور کوتاه که در حد یک جمله ست میتونه زندگی ما رو تغییر بده!!!
و این باور کوتاه یه بخشی از یه آیه از قرآن کریمه که با وجود کوتاه بودنش تحول عظیمی توی زندگی من خلق کرده.