اینکه چرا درسم رو ادامه ندادم ابلهانه تصمیم گرفتم و کنکور ندادم
به نظرم هرچی بودم هر کاری کردم چه درست چه غلط لازم بودن تا بشم اینی که هستم، ولی امیدوارم خداوند از سر تقصیراتم بگذره
از خیلی چیزا پشیمونم. از اینکه خیلی بچگی کردم عاقل نبودم درک نکردم یاد نگرفتم و همه چی رو به خودم سخت گرفتم برای ودم ارزش قائل نشدم و هرکی از راه رسید بهم ضربه زد تو همه چیزم دخالت کرد دلمو خون کرد..
حقیقت تلخ هم مربوط میشه به گذشته ی شوهرم.
تصور اینکه کسی رو قبلا دوسداشته باهاش دوست بوده یا هرچی
عذابم میده.....
از اینکه چرا با مادر شوهرم رفت و آمد کردم
ازتماااااام کارهایی که کردم‌پشیمانم....درس نخوندنم.....ازدواجم ....بچه دار شدنم.....
خیلی از کارها کدومشون بگم
رشته ی تحصیلیم
نرفتن به کلاس زبان از کودکی
تو سن بیست سالگی ازدواج کردن(البته با همسرم راضی ام ولی چندسال باید بزرگتر میشدم)
و هزاران چیز دیگه
نباید 3 سالمو حروم میکردم
نباید اون شب اون پیامارو میفرستادم
نباید دروغ میگفتم
نباید به دنیا میومدم......
عزیزم شوهرت مجرد بوده حق داشته عاشق بشه خیانت نکرده الانم عاشق توئه تورو داره ❤
از ذهنت اون گذشته رو فراموش کن جوری زنانگی کن ک خداروشکر کنه ک تورو جلو راهش قرار داره جوری عاشقش کن ک بگه عشق فقط عشق خودت اون رو از ذهنش پاک کن کلا❤
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
27 ثانیه پیش
29 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
