همون جوری که خیلیاتون میدونین من ۲۰ سالمه ولی دلم انگار ۶۰ ساله
یه پدر اشغال ،حیف اشغال که به این نصبتش بدی ،دارم متاسفانه ،که زندگیمون رو مثل خودش به گوه کشیده
هر روز دنبال یه ج*ند*ه س ،خرجی نمیده ،ولی هرروز یه گوشی ،یه سیمکارت دستشه ،بخدا انقدر غصه خوردم موهام همش ریخته ،قشنگ کچل شدم
مامانم نمیتونه جداشه ،چون هیچ حامی نداریم ،هرچقدرم دنبال کارمیگردم که کارپیداکنم و دست مامانمو خواهرامو بگیره بیام بیرون ،هیچکس بهم کارنمیده ،به خاطر دانشجو بودن ،یا همشون سابقه کار حداقل یک سال میخوان
بخدا غروب به خودکشی فکر کردم ،ولی به خاطر مامانم دلم نیومد ،خیلی بدبختی کشیده ،تحمل این یکی رو نداره
به نظرتون چجوری خودمو و مامان و خواهرامو از این جهنم فراری بدم؟؟
