من ... سال قبل... محرم... سایت...

آدمهایی که هر کدام یک جور خنجر میزنند، یکی از پشت در قالب دوست، دیگری وقتی که افتاده ای و از شدت درد به خود میپیچی و نای بلند شدن نداری. آهای مردمی که اسم فلان شخص میاید فریادتان به آسمان میرود که وامصیبتا ظلم! برایمان عجیب است که آدمی عادی با پای خودش زیر چهارپایه اعدام میزند و دیگری اسید بر صورت بی گناهی میپاشد. برای آن یکیمان غیر قابل درک است که هزار و اندی سال پیش به مردمی بی دفاع و اسیر آنطور ظلم کردند. ما همان ظالمانیم! من یزیدی ام که آب پیدا نکرده ام و الا شناگری ام حرف ندارد! شمشیر درنده من زبان و صفحه کلیدم است. چون جای دیگری جز پشت این مانیتور، قدرت و شجاعت ندارم. همه کمبودهای زندگی و کارهایی که نتوانستم بکنم را جمع کرده ام، تا روزی کسی را که در حال بدی دیدم با دوستانم همدست شوم و آن همه نتوانستنهای عمرم را خالی کنم. همه بدبینیها، شکها، خشم، قدرت بیمارگونه ام که نتوانسته با هدف اصلیشان مقابله کند و نمیتواند فراتر از صفحه مانیتورم برود. من مادر نیستم. شاید هیچوقت نتوانم مادر باشم و حتی همسر. اما در عجبم چطور مادری میتواند این همه سنگدلی و قابلیت ظلم درونش ذخیره کند. باور دارم عده ای همانی هستند که امروز برای مظلومیت و درد بعضیها اشک میریزند، دیگرانی طومار جمع میکنند برای مظلوم امروزی، اما خودشان اگر فرصتی باشد همان ظالم بی رحم‌ میشوند چه بسا بدتر! امشب و فردا شب اگر شیعه ایم خدا کند درونمان لشکر یزید نباشد. اگر ادعای حقوق انسانی داریم خدا کند جزو آنها که زبر چهارپایه اعدام بی گناه میزنند نباشیم. قبل از آنکه به فکر اصلاح خشونت بیرونی باشیم به درونمان نگاهی بکنیم. همینجا کسانی هستند که با رفتار و زبانشان در تاپیکها به روح دیگران اسید میپاشند. مدتهاست خودم را درگیر بحثها نمیکنم. این نوشته ها هم از سر دردی بود که با خواندن پستهای زیر و مشابه در تاپیک دیگران احساس کردم. توضیح: پارسال همین روزها بود که از درد بزرگی که داشتم و دارم و قابل گفتن نبود ظرفیتم تمام شده بود. فقط چند قدم با خوردن قرصهای بیشتر فاصله داشتم که کار را تمام کنم. تنها راهی که قبلش به ذهنم رسید آمدن به سایت بود و فریاد زدن.حالم آنقدر بد بود که پستهای زیر را یکی در میان میدیدم و حتی برایم مهم نبود. اما بالاخره دیشب رفتم بخوانم چه گفته بودند و چه کسانی بودند. از دیدن نویسنده بعضی از پستها متعجب شدم. مگر میشود فلانی؟ خطاب من به هیچ یک از دوستان امسالی نیست، پارسالیها هم حتما یادشان نمیاید در آن شب آخر خط من چه کردند! چطور سنگ تمام گذاشتند. مینویسم که شاید امروز یکی مان همت کنیم از شر شمشیرهای برنده زبانمان خلاص شویم.