توروخدا قضاوت نکنید اگه نمیتونید راهنمایی کنید

من دختری بودم که هیچوقت با هیچ پسری تجربه ی دوستی نداشتم ، ظاهرم مدرن بود و کسی باور نمیکرد ولی واقعا پاک بودم پس فکر نکنید دختر بدی ام  ... دوستم با یه مردی ازدواج کرد، وقتی عکسای عقدشونو دیدم حس کردم واقعا عاشق شوهرشم ... همونی بود که من میخواستم ... خلاصه من خیییلی حسرت خوردم که چرا من این شانس رو نداشتم ، تا اینکه بعد یه مدت خودمم برای اولین بار با یه پسری دوست شدم و یکسال و نیم بعد عقد کردم.... با یه مرد خیلی خوب و پاک اما از خانواده ی سطح پایین که واقعا ایده آلم نبودن اما بخاطر خودش باهاش ازدواج کردم ، بعد از ازدواج تو چیزایی مثل پوشش خیلی مجبور شدم تغییر کنم ، اختلاف فرهنگی داشتیم و شوهرم خیلی محدود کرد اما نه با اذیت ، با مهربونی. ... به محض اینکه عقد کردم خبر جدایی دوستم به گوشم رسید خیییلی حالم بد شد ... واقعا اگه عقد نکرده بودم اقدام میکردم و خودم به شوهرش پیشنهاد ازدواج میدادم ، مخصوصا که فهمیدم دلیل طلاقش ن خیانت دوستم بوده که بخاطر پسر دیگه ای جدا شده و بعد اون پسرم پیچوندتش.... بدون اینکه همسرش حتی بفهمه و چیزی بدونه چون حق طلاق داشته جدا میشه ... شوهرش انقدر خوب بود حتی یه مدت از خونه خودش رفت بیرون تا دوستم اونجا بمونه و خودشو جمع و جور کنه بعد بره... بعدها چیزای بیشتری فهمیدم اینکه چه اختلافاتی باهم داشتن... مثلا شوهرش دوس داشته یه زن با سلیقه داشته باشه اما دوستم نه بلد بود غذا درست کنه نه خونشو تمیز میکرد ... چیزایی شنیدم که حس کردم واقعا ما میتونیم باهم خوشبخت باشیم... الان با شوهرم سر همین مسائل فرهنگی و اینا تا حدودی اختلاف داریم و زندگیم خیلی ایده الم نیست اما بازم دوسش دارم و بهش وابسته ام ، اما هرازگاهی شیطون گولم میزنه و فکر شوهر دوستم میاد سراغم، به این فکر میکنم که جدا شم و برم با اون ازدواج کنم ... اما واقعا نمیتونم چون هم نامردیه ، هم شوهرم بدون من دیوونه میشه مخصوصا اگه با کس دیگه ازدواج کنم ، هم میترسم اون نخواد باهام ازدواج کنه ... مثل خوره فکرش افتاده به جونم ، بخدا من زن بدی نیستم فقط فکرم همش پیش اونه دست خودم نیست