دلم برا پسرم میسوزه تو سن حساسیه خیلی باهوشه خیلی شیرین زبونه اما من نمیتونم براش یه مادر شاد باشم نمیتونم وقتی غصه دارم نقش بازی کنم
وااااا.یعنی چی به عنوان یه همخونه نگاه کنه.یعنی کل جونیشو تباه کنه.همون بچه محبت پدرو مادرو میخواد که بتونه اینده ی خوبی داشته باشه وگرنه تو این خانواده بزرگ بشه اینده ی خودش میشه مثل باباش که بلد نیست محبت کنه چون ندیده
وقتی به ۳ سال پیشم فکر میکنم که چقد انرژی و ظرفیت روحی داشتم و لان ندارم با خودم میگم وقتی پیر شدم تواناییم کم شد با تنهایی و بیهمدمی چه کنم
اگر پسرم بزرگ شد به من نمیگه طلاق گرفته بودی بهتر بود؟
من تو رو نمیگم ولی خودم بودم نمیتونستم تحمل کنم و جدا میشدم.من یه قهر بودنو نمیتونم تحمل کنم.زودترم این کارو میکردم که پسرم تا کوچیکه بتونه فرد جدیدیو به عنوان پدر قبول کنه.به ده سال اینده ات فکر کن ببین اون موقع افسوس حالاتو نمیخوری نمیگی کاش اون موقع که جوونتر بودم جدا شده بودم.اگه یکم احتمال میدی عوض بشه البته قضیه فرق میکنه و گرنه هر چه که بگذره بدترم میشه
همین یک جمله رو بهت بگم، شما فقط یک بار زندگی می کنی.
دوستداره یانه دلیل کاراشو نپرسیدی
چقد صبوری
از همون اولش که اینا رو دیدی باید بچه دار نمیشدی.
الانم یا باید تحمل کنی یا جدا بشی.
من شرایط تو رو داشتم میدونم چقدر سخت و غیرقابل تحمله
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
46 ثانیه پیش
48 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
