سلام‌دوستان ۲۸ سالمه تو سن ۱۹ سالگی ازدواج کردم چون و خانوادگی خیلی اذیت میشدم خیلی اذیتم‌میکردن‌محدود بودم پیش خودم‌میگفتم‌هر کس اومد خواستگاریم‌قبول میکنم‌و سریع میرم،تا پسر داییم‌اومد۸ سال از من‌بزرگتره هیچ تفاهمی با هم‌نداریم‌هیج وجه اشتراکی از اول دوسش نداشتم‌سر لج و لجبازی با خانوادم‌بود میدونم بچه بودم‌احمق بودم الان یه دختر ۵ سال ازش دارم به حدی ازش متنفرم و بیزارم‌که سمتم‌میاد چندشم‌میشه و گریم‌میگیره نمیدونم‌می تونید حسمو درک کنید یا نه خیلی بهم بی توجهی میکنه رختخوابشو ازم‌جدا کرده اصلا من‌و نمیزنه شاید باورتون‌نشه شاید تو ماه ما یکبار فقط رابطه جنسی داشته باشیم و من‌احتیاط پیدا کردم‌به خود ارضایی😔و‌زندگیم اصلا خوشبخت نیستم دارم‌عذاب می کشم دو سه بار خودکشی کردم که بمیرم‌راحت شم اما رسوندنم‌بیمارستان وقتی می بینمش عصبی میشم اصلا به خودش نمیرسه وقتی‌کنارش میشینم‌بلند میشه می ره و... متاسفانه خانواده ای ندارم‌پشتم‌باشن بگم‌جدا شم برم‌پیششون،نه‌پس اندازی دارم نه چیزی با یه بچه نمیدونم‌چیکار کنم تو رو خدا راهنماییم‌کنید
وقتی میومد پیشت بهش بی محبتی میکردی که الان سرد شده؟
چرااااااااااا بچع آوردی خب
دقیقا چه فکری کردی که حامله شدی؟
ای خدااااااااااااااااا سرمو به کدوم دیوار بکوبم
ببخشید حرفات ضد و نقیض وداره اول میگی هیچ حسی بهش نداری و پسش میزنی بعد میگی جاش و جدا کرده و به خودش نمیرسه ولی هرکی باشه ببینه طرفش نمیخوادش همین میشه
سعی کن دوستش داشته باشی به خودت تلقین کن عاشقشی به اونم هی ابراز علاقه کن زندگی همینه همش نقش بازی کردنه ما هیچکدوممون واقعی زندگی نمی کنیم
آخرش تو اونو تمیخوای و سردی یا اون تو رو نمیخواد هر بار یه چیز گفتی
بچه ها‌نیومدم‌اینجا سرزنش بشم،همه ی ماها اشتباهاتی کردیم اینم‌اشتباه من‌بود الان‌من دوست دارم‌خواهرانه راهنماییم‌کنید که جای من بودید چیکار میکردید
به فکر جدایی نباش برو مشاوره زوج درمان
اگ مشاورش خوب نبود از یک مشاور دیگه کمک بخواه
ارسال نظر شما
این تاپیک قفل شده است و ثبت پست جدید در آن امکان پذیر نیست
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
6 ثانیه پیش
6 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
