من شادنیستم و هیچ کاری هم نمیکنم . ظاهرا جلوی همه میخندم ولی
یه قانون تو زندگیم دارم حال بدمو جار نمیزنم به خاطر همین سریع تو خودم حلش می کنم و از بین میره.
رشته ای که میخواستم دانشگاهی که دوست داشتم با وجودی که خیلی دور از دسترس بود و همت زیادی پشتش میخواست به دست اوردم
میخواستم مستقل بشم تو ۱۹ سالگی با وجودی که پدرم توانایی تامین رفاهم رو داشت کار انجام میدم خرجامو کم کم جدا کردم
تو اطلاعات مطالعه تو دوست یابی تو جذب محبت تو جذابیت های ظاهری و باطنی برای بقیه هیچ ایرادی نیست وعالیم
خانوادمم عالی چه اخلاقی چه فرهنگی چه تحصیلات چه مالی
اما دریغ از ذره ای خوشحالی
حس میکنم کافی نیستم
نمیتونم بخندم اصلا
باورت نمیکنی اگه بگم لبخندم نمیتونم بزنم
به خاطر اینهمه داشته هایی که داری و گفتی شکر کن و خوشحال باش عزیزم از درون شاد بودن بهتر از لبخند زدن ی هست که ت دلت غم غوغا میکنه .....
من خیلی موقع‌ها که ناراحتم و غصه دارم میخندم از خودم ناراحت میشم باورت میشه چشمام گریانه اما لبخند رو لبمه
گریه که برای همه است من همون گریهمم نمی زارم کسی ببینه ولی بعدش خودمو آروم میکنم اینقد اینجوری شده جز خودم کسی نمیتونه آرومم کنه. شاید به خاطر طبع شوخی دارم مسائل دنیا به هیچیم نی😂.یا هم کلا دیوونه ام
حالم اکثر اوقات خوبه.. براشم جنگیدم و از نظر خودم بخاطر شکرگزاری از خدا و اعتقاد به لطف و حمایت خدا در همه حال بوده...
