هفت ساله ازدواج کردیم
یه پسر سه ساله دارم هست ماهه باردار هم هستم
از صفر حتی زیر صفر شروع کردیم زندگیمونو
من ارشد دانشگاه تهران بودم مستقل با جایگاه اجتماعی عالی و تعریف از خود نباشه زیبا از ۱۷ سالگی تا ۲۷ سالگی که ازدواج کردم خیلی خواستگار داشتم
تا با همسرم آشنا شدم
اخلاق خوب
ایمان و دینداری
پرتلاش و هدفمند بود
انتخابش کردم در حالی که با خانوادش اختلاف فرهنگی، اجتماعی، مذهبی، اقتصادی و همه جوره داشتیم فقط خود همسرم آدم حسابی بود حقیقتا
خودتو درگیر نکن
هستید بگم بقیه اشو؟
اروم باش
خب
خانواده من همه جوره باهاش کنار اومدن مهریه مورد نظر ایشون تایید شد جهیزیه کامل پدرم داد بدون اینکه تیکه ای گردنشون بندازه مراسم نامزدی گرفت که خود همسرم گفت کل عروسیای ما اندازه نامزدی که بابات گرفت نمیشد
خب بقیش
عزیزم شوهر منم میده وقتی خونمون گوشت میکرف نصفشو‌به اونا میدادیم یا هرچی منم نمیگفتم نه خودم زنگ میزدم میدادم بهش ولی خوب دعواشون که میشه از خونه پرتش میکنن بیرون باز دلش نمیاد نده منم نمیگم‌نده خودش میدونه
شما تنها نیستی ، فقط شروع کن برای خودت یه پس انداز جمع کن و دلت نسوزه ، ...
منم همین بود
زندگیت ارزشش بیشتره
بزرگ نکن این چیزا رو
خودتو عذاب نده
منم هرماه به خواهرم پول میدم چی میشه مگه ؟ اگه مشکل مالی ندارین سخت نگیر
سلام
اگه همسرتون شمارو‌تامین کنه ، بقیه ی پولش ماله خودشه ، بریزه تو سطله زباله هم شما حق اعتراض ندارید
مگر اینکه قبله عقد قرار گذاشته باشید کل درامدتون‌ماله هم باشه
مگ وضع مالی خانوادش خوب نیس یا پسری ندارن مجرد کار کنه براشون
