شوهرمو نمیخام

سلام،من قبل ازدواجم یه عاشق پیشه بودم،همه میدونستن دوسش دارم،فک میکردم یه مرد مومن و خوش اخلاقه و حتما خوشبخت میشم،اما بعد ازدواجم فهمیدم کاملا اشتباه میکردم و اصلا اونجوری نبود که من تصور داشتم،دست بزن داشت،فوق العاده لجباز ،بد دهن،یکسره منو با زن قبلیش مقایسه میکرد و هرروز از خاطراتش با اون میگفت،هرچی من تلاش میکردم برای زندگیم بی فایده بود،چندین بار از خونه انداختم بیرون، ابرومو تو کل فامیل برد،توی خونه راهم نمیداد مگر با وساطت بقیه،یه ماه بعد ازدواجم باردار شدم،من نمیدونستم بچه داری چیه ،چطوری باید جلوگیری کرد و از ازدواج و مسائل زناشویی هیچ اطلاعی نداشتم از بس که بچه مثبتی بودم حتی کوچکترین مسئله هاشو،الان دخترم سه سالشه،و چهار ماهه باردارم،اینم که تو شکممه ناخواسته بود،وقتی بابام فوت کرد متوجه شدم باردارم ،اصلا شرایطشو نداشتم خیلی تلاش کردم برای سقط اما نشد،باید دو تومن پول میدادم به دکتر اما پول نداشتم و کسی هم بهم قرض نداد،چهار ساله ازدواج کردم اما با سختیای فراوان خیلی کم پیش میومد که چند روز بگذره و باهم خوب باشیم،اکثرا یا تو دعواییم،یا تو قهر ،از وقتی بابام فوت شده دیگه نمیتونم تحملش کنم،بیشتر وقتا دارم به طلاق فک میکنم،دوسش ندارم ازش بدم میاد،کنارشم نمیخابم،اکثر وقتا جامو با دخترم جدا میندازم،بیشتر وقتا با خانواده خودشه، همه برنامه هاشو اول به اونا میگه بعد من خبردار میشم،مادرش خداشه،هر حرفی اون بهش بزنه گوش میکنه،وقتایی هم که باهم قهریم دخترمو تنهایی میبره خونه خودشون،مادرشم ادمیه که دوس داره همه بهش وابسته بشن،بچه هاشو به خودش وابسته کرده،پسرش ۱۱سالشه اما شبا بغل مامانش میخوابه،دختر منم میخاد به خودش وابسته کنه،بعضی وقتا به زور از بغلم میبرش،تا وقتی بابام زنده بود نگران حالش بودم چون سرطان داشت،اما الان که دیگه بابام نیست هیچ نگرانی ندارم،فقط دخترمو میخام،اگه بگه دخترمو بهم میده میرمو پشتمم نگاه نمیکنم،تا الانم هزاران بار فقط بخاطر دخترم برگشتم،چون میگه ازم میگیرش و میگه به شرطی طلاقت میدم که مهریه ات رو ببخشی و دخترمو هم بزارم پیشش،اینم بگم که بیکاره و یکسره تو خونس،چند بار رفت برای کار کردن اما هرکدام یه ماه بیشتر نموند و بهانه اورد و اومد تو خونه دوباره،اینم بماند که بخاطر بیکاریش چقد منت از طرف خانوادش اومد روی سرم و چندین بار گفتن هرچی دارین از ما دارین،اینا مسائل کلی بودن و هزارتا جزئیات داره که هرکدومش منو شکسته،فقط وقتی خوبه که ازش درخواستی نداشته باشم،مثلا پول نخوام برای هرچیزی، دوست دارم جدا بشم ازش دیگه خسته شدم،دیگه دوسش ندارم، الان که حرف ارثیه بابام اومده وسط کلی اخلاقش عوض شده ،تقریبا دو تومن ارث بهم میرسه،اما دوست ندارم کاری براش بکنم،دوست ندارم شغلی براش راه بندازم چون لیاقتشو نداره،کلی اخلاق خانوادش باهام عوض شده،پدرش که دوسال بود لال بود و باهام حرف نمیزد الان یکسره بگو بخند داره،حتی جواب سلاممو نمیداد،خیر سرشون مذهبی بودن،من ۲۳ سالم بود ازدواج کردم و الان ۲۷ سالمه ،با یه دختر سه ساله و یه چهار ماهه تو دلم،و هرروز بخاطر طفل معصومی که تو شکممه حرص میخورم که بیچاره میخاد کجا بیاد😞،من کسی رو ندارم که بخوام با اطمینان کامل براش حرف بزنم و چیزی از توش در نیاره و بیطرف نباشه،شوهرم پسرخالمه،برای همین اومدم اینجا درد و دل کنم و با شماها حرف بزنم،خیلی دلم پره،ببخشید اگه زیاد بود