من ۱۵ سالمه و قدم ۱۶۸ هیچوقتم حتی یه سانت بلند یا کوتاه قدم رو نگفتم حتی با اینکه خوب چون هنوز صفحات رشدم بازه حداقل دو سانت لینای دیگه میکشم و خوب ما (حالا به خدا نمیخوام پز بدم) شهرک غرب زندگی میکنیم و قاعدتا چون جزو یکی از محله های خوب تهرانه و مردمش وضع مالیصون خوبه قاعدتا قدشون هم باید یکم بلند تر باشه ولی من میرم بیرونهمه قدا ۱۶۰ و ۱۶۵ اینان شاید تکو توکی ۱۷۱ و ۱۷۳ و اینا دیدم حالا همه تو نقنی سایت ما ۱۸۰ ایم نه من واقعا قدم ۱۷۸ من ۱۸۴ همه بهم میگن دراز آخه واسه چییی دروغ میگید هر قدی زیبایی های خودشو داره لطفا لطفا لطفا دروغ نگید
بچه ها باورتون نمیشه! برای بچم از «داستان من» با اسم و عکس خودش کتاب سفارش دادم، امروز رسید خیلی جذذذابه، شما هم برید ببینید، خوندن همه کتابها با اسم بچه خودتون مجانیه، کودکتون قهرمان داستان میشه، اینجا میتونید مجانی بخونید و سفارش بدید.
من حلیم رو با دارچین میخورم شما دوست داری با نمک بخور یا با شکر بخور. 😂تصورم از بعضی از نی نی سایتی ها پشمک حاج عبدا... هست تو همه تاپیکا پشماشون میریزه ولی بازم پشم دارن برای تاپیک بعدی 🤣🤣🤣🤣. آهای تویی که پاچه میگیری چخه چخه.
حالا مگه محله تون یه کره دیگه اس ! بابا چهارتا خیابون فاصله انداخته بین محله ها ، برای قد اول ژن مهمه و نژاد ! تغذیه هم خیلی کم تاثیر داره مثلا اگه کوتاهی ارثی باشه فقط هورمونی درمان میشه نه تغذیه !
ما ایرانی ها کلا نژادمون همینه ! واقعا وقتی یکی سنشو میگه بعد حرفی میزنه میشه درک کرد حرفشو کمتر حرص خورد 🤦🏻♀️
Welcome to my world, Won't you come on in? Miracles, I guess ! Still happen now and then…⛈🌧3/5/400
بخدا من ۱۷۱ ام اینجا میگم اکثرا میگن وای این کوتوله های تو خیابون همشون منم،،اولا قدبلند معیار زیبایی نیس مهم تناسب اندامه پس دلیلی واسه دروغ نیس دوما قد چیزی نیس که آدم خودش انتخاب کنه پس نمیتونه بهش افتخار کنه یا حس بدی نسبت بهش داشته باشه،،سوما من هروقت میرم بیرون اکثر همه هم قد منن،خیلی کم زیر ۱۶۵ میبینم
انقدر بدی دیدم که مهربونی زیاد عصبیم میکنه...🖤:)بچه که بودم توت فرنگی رو خیلی دوست داشتم واسه همین یه شب توت فرنگیامو با خودم بردم تو تخت که پیش خودم بخوابن ولی صبح بیدار شدم و دیدم توت فرنگی هام له شدن.اون موقع بود که فهمیدم اونی که دوسش دارم رو نباید ببرم تو تختم چون خراب میشه...یه آبرنگ خوشگل خریده بودم یه روز بردمش مدرسه که به دوستام نشونش بدم ولی وقتی برگشتم خونه دیدم آبرنگم تو کیفم نیست و هیچ وقت نفهمیدم کی برش داشته.اون موقع بود که فهمیدم اونی که دوسش دارم رو نباید به کسی نشونش بدم چون ممکنه ازم بدزدنش بدون اینکه بفهمم کی این کارو کرده....یه کاسه خوشگل داشتم اونم افتاد شکست...چند وقت پیش یه کاسه پر توت فرنگی بهم دادن که روش آبرنگ بچگیم بود ولی نگرفتمش ! نخواستم مال من شه که نگران از دست دادنش شم.من انصراف دادم همیشه از دوست داشتن چون هیچ وقت نفهمیدم اونی که دوسش دارم رو چجوری باید نگه دارم...🖤🙂