من یک ماه ونیمه پیش مامانمینا نمیرم خیلییبیی دلم تنگه امروز همش گریه کردم بابام چون قرص قلب میخوره میترسم من و بچه هام ناقل باشیم
شوهرم الان رفت خونه مامانشینا میگم همه رعایت میکنن تو چرا نمیکنی میگه فقط خانواده شما قطع کردن رفت وآمدارو همه دارن زندگیشونو میکنن.....انقدر غصه خوردم که تواین یسال فقط من و بچه هام زندانی شدیم همه تو کیف و عشق وحالن
منم چندماه خانوادمو ندیدم حالا حالا ها هم نمیرم
والاماهم رفت امد داریم فقط خونه مادرم اینا دیگه نه کسی
نرین بهتره اتفاق ی بار میافته من پدرم الان دو هفتست کماست بخاطر کرونا
کلیش ریه ش اسیب دیده
دکترا قطع امید کردن
ن عزیزم زندگی رو عادی نکنین این زمستون سخت تربن زمستونه
من دوماه بود ندیده بودمشون داشتم میمردم دیگه جند روز پیش بالاخره اومدن خونمون و دیدمشون.واقعا شرایطه سختیه
تواین یسال شوهرم یه روز درمیون با داداشش میرن خونه داداشینا
ماهی یبار با دوستاش کوه میره
هروقت دلش میگیره میره بیرون
من ودوتا بچه کوچیکم فقط تو خونه ایم منکه دارم افسردگی میگیرم حال روحیم جالب نیس
والا به علی به آیه به قرآن
من مادرشوهرم ۳خیابون فاصله داره
پا تو خونمون نذاشتن یه ساله
جاریم دیوار به دیوار تو حیاط هم دیگه نمیریم هیچ کس خونمون نمیاد
ما هم اسیریم تنها نیستی عزیزم
🙄
