پاره شدن چله:اون تاری که پاره شده به پشت دارببریدش و از زیر دار پاره کنید و تار جدید بهش گره بزنید این که میگم ببرید پشت دار و زیر دار برای اینکه اگه قالی رو چرخوندید و اگه اون تار پاره رو بالا وصل کنید گره چله تو فرشتون میافته . پس پایین ترین قسمت تار چله رو وصل کنید و تار جدید رو وصل کنید بیارید جلو اگه رو بود از رو بیارید اگه زیر بود از زیر بعد سرش یک سوزن وصل کنید اگه تار رو بود سوزن رو از تار رو از روی گره های رو فرو کنید تا به اندازه 4 سانت از قالی بیارید بیرون و تار رو بکشید تا سفت بشه و به چله های زیر دار گره بزنید. بعد از 50 رج میتونید اون چله رو که از روی قالی به پایین گره زدید رو پاره کنید . پایین کشی : تمام نخهای پایین دار رو ببر و پیچ ها رو که شل کردی تسمه رو در بیار و پایین کشی که کردی دوباره تسمه رو بزارسرجاش و با چله به پایین دار ببندش و اندازه هاتو که زدی دیدی ثافه پیچ ها رو محکم کن.فقط از بالا اگه میخوای چله هات موقع شل کردن پیچ به هم نریزه با چسب پهن دو ربار از روش برو تا چلا هات بچسبه به چسب و بعد سفتکردن بکن. ساعات کار و استراحت در طول روز: 1- طبق قانون بینالمللی کار, انجام 8 ساعت کار مفید برای کلیه مشاغل مطلوبترین مقدار ساعتکار روزانه میباشد و بیش از این مقدار برای هیچ شغلی به ویژه بافندگی توصیهنمیگردد. 2- علیرغم توصیههای مذکور برای استفاده از دارهای مناسب قالی و رعایت مقدار ساعات کار روزانه استراحت کوتاه و مقطعی باعث کاهش خستگی و آمادگی بیشتر برای ادامه کار خواهد بود. لذا توصیه میشود پس از حداکثر 5/1 ساعت کار مستمر و مداوم به مدت 10 الی 15 دقیقه استراحت نمائید تا چشمها و سایر اعضای بدن که در کار بافندگی قالی به طور مداوم از آنها استفاده مینمائید فرصت تجدید قوا وتنوع لازم برای جلوگیری از خستگی داشته باشند. 3- نرمشهای ساده و استفاده از حرکات ساده ورزشی در هنگام استراحت و فواصل بافت, باعث نشاط بیشتر گردیده و سلامتی شما را افزایش میدهد. نشستن صحیح روی زمین افراد با توجه به وضعیت بدنی، عادت خود، وضعیت فرهنگی و اجتماعی روش های متفاوتی را برای نشستن برمی گزینند. به همین دلیل است که معمولا نمی توان روش خاصی را به افراد توصیه نمود، زیرا عوامل فوق هر یک در اتخاذ وضعیت نشستن موثر هستند. معمولی ترین روش های نشستن بر روی زمین، نشستن چهار زانو، دو زانو، قورباغه ای، بر روی یک پا و با زانوهای خم در سینه می باشد که هر یک از آنها ویژگی های خاص خود را دارند. به طور کلی هر چه ارتفاع بالا تنه بیشتر و وزن آن سنگین تر باشد و یا انعطاف پذیری فرد کم باشد، نشستن به گونه مطلوب نیز صورت نمی گیرد. در نشستن های چهار زانو، افراد باید از انعطاف پذیری خوبی در عضلات نزدیک کننده و گروه نازک نی برخوردار باشند و با تعویض پای زیر و رو، از فشار به صورت ممتد بکاهند. همچنین وزن بدن را به طور مساوی برروی سطح اتکا و عضلات باسن تقسیم نمایند. در نشستن های دو زانو هم به نظر می رسد، بالا تنه در بهترین وضعیت قایم قرار داشته و عبور خط ثقل به گونه ای مطلوب تر صورت می گیرد. هر چند انعطاف مطلوب عضلات چهار سر ران و کشش پذیری رباط های مچ پا ضروری است. در این حالت فشار وارده بر زانو زیادتر است. نشستن های قورباغه ای که کمتر توصیه شده است، عمدتا در کودکان وجود دارد. در صورت تداوم می تواند به صافی کف پا و ضعف عضلات درشت نی قدامی و خلفی منجر شود. رباط های درشت نی رانی زانو در ناحیه داخلی متحمل کشیدگی غیر طبیعی خواهند شد. فرد باید با کمک دست ها، به طوری که یک دست جلو و یکی عقب، به صورت یکطرفه بنشیند و نه آنکه به صورت یک باره بنشیند (تا حد ممکن ارتفاع فرود کم باشد و فرد با کنترل بنشیند نه آن که خود را رها کند). هنگام برخاستن نیز با کمک دست ها و یک طرفه برخیزد، زیرا استفاده از دست ها موجب افزایش سطح اتکا و تقسیم و تعدیل فشارها می شود. موقع نشستن روی زمین، مفاصل به آرامی و موزون خم شوند و در هنگام برخاستن نیز به طور موزون باز شوند. حفظ وضعیت قائم بالا تنه، جلوگیری از خم شدن تنه به جلو و تا حد ممکن کاستن از گودی کمر که در نشستن ها افزایش می یابد، از جمله موارد مهم در نشستن می باشد. همچنین پرهیز از نشستن های ممتد و طولانی مدت، انتخاب سطح نشستن نه چندان خشک و سفت، تغییر وضعیت بدن و ضرورتا جابه جایی، انجام حرکات، انعطاف پذیری و تقویت عضلات مربوطه با توجه به عادت نشستن و… از جمله مسائل قابل توجه در نشستن می باشد.