همیشه یطوری بهم میفهموند من وجود ندارم من نیستم شوهرمم اوایل کنار خانوادش تحویل نمیگرفت منم تو این شخر غریبم ولی الان دیگه اصلا نمیرم خونشون خیلی دلمو شکست
من برای زندگی رفتم شهرشون اونم بخاطر بیکاری همسرم ک اونجا پدرشوهر خدابیامرزم براش کار جور کرده بود،حدود 25 روز خونه اونا بودیم با تمام اساسیه م،انقد دنبال خونه گشتیم اصن تو روستاشون خونه خالی نبود ک ما اجاره کنیم،اینم ی روز تو روم بهم گف ب شوهرت بگو از اینحا برین از وقتی شماها اومدین ما اسایش نداریم،حالا من بچم ندارم ک بگم بخاطر بچمه،خیلی دلم شکست من از سر مجبوری اونجا بودم ب دل خودم نرفته بودم،چن روز بعدش ی خونه خالی شد اونا رفتن ی روستای دیگ ک ما رفتیم جای اونا خداروشکر،این جریان گذشت تا چن سال بعدش ک پدر شوهرم مریض شد و ما ک ب شهر خودمون برگشته بودیم اونا برای مداوای شوهرش اومدن خونه ما،من ادم تلافی نیستم ولی ی ماه و نیم مشهد بود فقطم خونه من،چیزی ب روش نمیاوردم ولی خدا جای حقه کوه ب کوه نمیرسه ولی ادم ب ادم میرسه،بعد از اونم هر دو سه ماه یبار میومدن ی ماه خونه من بودن و میرفتن،خونه بچهای دیگشون ک نمیرفتن میومدن پیش من فقط
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
18 ثانیه پیش
18 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
