بخشی از مقاله بیماریهای جنسی کلینیک اچ پی وی
انواع مختلفی از بیماری ها می توانند از طریق برقراری رابطه جنسی انتقال پیدا کنند. شایع ترین آن ها عبارتند از :
نوع خاصی از باکتری باعث ایجاد کلامیدیا می شود. این بیماری میزان شیوع بالایی میان آمریکایی ها دارد. بر طبق اظهارات مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، بسیاری از افراد مبتلا به کلامیدیا علائم قابل توجهی ندارند ولی وقتی بیماری پیشرفت میکند، علائمی ظاهر می شوند که عبارتند از:
- درد یا ناراحتی در طول رابطه جنسی یا ادرار کردن
- ترشحات سبز یا زرد از آلت تناسلی یا واژن
- درد در شکم و کمر
اگر این بیماری درمان نشود، می تواند عوارضی را ایجاد کند که عبارتند از :
- عفونت های مجاری ادراری، غده پروستات یا بیضه ها
- بیماری التهابی لگن
- ناباروری
اگر یک زن باردار مبتلا به کلامیدیا باشد، می تواند آن را در طول زایمان به کودکش منتقل کند. که در این حالت ممکن است کودک مبتلا به بیماری هایی نظیر ذات الریه ، عفونت چشم، کوری و … شود. آنتی بیوتیک ها به راحتی می توانند کلامیدیا را درمان کنند.
یکی دیگر از انواع بیماری مقاربتی اچ پی وی می باشد. ویروس اچ پی وی یا همان پاپیلومای انسانی عفونتی است که می تواند از یک فرد به فرد دیگر و از طریق تماس پوست با پوست یا تماس جنسی منتقل شود. انواع مختلفی از این ویروس وجود دارد. برخی از آنها خطرناک تر از سایرین هستند. شایعترین علامت HPV ایجاد زگیل بر روی اندام تناسلی، دهان و گلو است. برخی از انواع ویروس اچ پی وی می تواند منجر به سرطان دهان، روده، دهانه رحم، آلت تناسلی، رکتوم (مقعد) و … شود. در اکثر موارد این ویروس موجب سرطان نمی شود، اما بعضی از انواع ویروس ها احتمال بیشتری برای سرطانی شدن نسبت به دیگران دارند. آمار ها نشان داده اکثر موارد سرطان مربوط به این ویروس ناشی از ویروس های HPV 16 و HPV 18 میباشد. این دو نوع ویروس عامل 70 درصد موارد سرطان دهانه رحم هستند.
تا امروز هیچ درمان قطعی برای ویروس اچ پی وی تعیین نشده است و این عفونت همچنان در بدن باقی می ماند و ممکن است مجدداً عود کرده و موجب زگیل تناسلی شود. همچنین تنها راهکار پیشگیری از دو نوع خطرناک این ویروس یعنی HPV 16 و HPV 18 تزریق واکسن گارداسیل است.
همچنین لازم است برای توقف پیشرفت این بیماری تست های مناسب را انجام دهید تا تغییرات سلول ها و احتمالاً سرطانی شدن آنها تشخیص دهید. این مراحل می تواند عوارض بیماری را به حداقل کاهش دهد.
سیفلیس نوعی دیگر از عفونت باکتریایی است و اغلب در مراحل اولیه بدون علائم است. اولین علامت این بیماری مقاربتی ظهور زخمی است که به عنوان یک شانکر شناخته می شود. این زخم می تواند بر روی اندام تناسلی، مقعد یا دهان ایجاد شود. این زخم بدون درد، اما بسیار عفونی است. علائم مرحله بعدی سیفلیس شامل موارد زیر است:
- راش پوستی
- خستگی
- تب
- سردرد
- درد مفصلی
- کاهش وزن
- ریزش مو
همچنین سیفلیس در مراحل پایانی می تواند منجر به عوارض زیر شود :
- از بین رفتن بینایی
- از دست دادن شنوایی
- از دست دادن حافظه
- ابتلا به بیماری های روانی
- عفونت مغز یا نخاع
- بیماری قلبی
- مرگ
خوشبختانه، سیفلیس در اغلب موارد به راحتی با مصرف آنتی بیوتیک ها درمان می شود. با این حال، عفونت سیفلیس در نوزاد ممکن است کشنده باشد. تشخیص سریع سیفلیس به کاهش آسیب های وارده و عوارض آن کمک می کند.
ایدز یا ویروس HIV بیماری است که به سیستم ایمنی بدن آسیب می رساند و خطر ابتلا به ویروس ها یا باکتری های دیگر و سرطان های خاص را افزایش میدهد. اگر این بیماری درمان نشود، می تواند وارد مرحله جدی تری به نام ایدز شود. اما امروزه با درمان های صحیح، اغلب افراد مبتلا به اچ آی وی، ایدز را تجربه نمی کنند. در مراحل اولیه یا حاد، علائم اچ آی وی با آنفولانزا مشترک است و به اشتباه تشخیص داده می شود. علائم اولیه این بیماری می تواند شامل موارد زیر باشد:
- تب و لرز
- درد
- تورم غدد لنفاوی
- گلو درد
- سردرد
- حالت تهوع
- بثورات پوستی
این علائم اولیه به طور معمول در عرض یک ماه از بین می روند. از آن زمان به بعد، فرد با وجود این علائم یا بدون آنها مبتلا به HIV است. سایر علائمی که ممکن است در این حین ایجاد شوند، عبارتند از :
- خستگی مکرر
- تب
- سردرد
- مسائل معده
هنوز هیچ درمانی برای HIV وجود ندارد، اما با انجام برخی راهکار می توان این بیماری را کنترل نمود. درمان اولیه و موثر می تواند به افراد مبتلا به اچ آی وی کمک کند. انتخاب درمان مناسب می تواند شانس انتقال HIV به شریک جنسی را کاهش دهد. در واقع، درمان می تواند به طور بالقوه مقدار ویروس HIV در بدن شما را تا سطح غیر قابل کشف کاهش دهد. به گزارش CDC، اچ آی وی در سطوح غیر قابل کشف نمی تواند به دیگر افراد منتقل شود.
بسیاری از افراد مبتلا به اچ آی وی از وجود این ویروس در بدن خود اطلاعی ندارد. به همین منظور CDC به همه افراد توصیه می کند که بین سنین 13 تا 64 حداقل یک بار این آزمایش را انجام دهند. همچنین افرادی که در معرض خطر ابتلا به اچ آی وی هستند باید حداقل یک بار در سال آزمایش شوند، حتی اگر علائم هم ندارند.
