«شعر ٣»

از نگاه یاران به یاران ندا می رسد  

  دوره ی رهایی رهایی فرا می رسد

این شب پریشان پریشان سحر می شود

    روز نو گل افشان گل افشان به ما می رسد

بخت آن ندارم که یارم کند یاد من  

  حال من که گوید که گوید به صیاد من

گرچه شد دل زار گرفتار به بیداد او

عاقبت رسد عشق رسد عشق رسد عشق به فریاد من

خواهش میکنم سعی کنید این تاپیک های شعر که گنجینه هستند رو به باد ندید🙏🥀

@nafiseh133  

قبل از عمل کردن گوش کن
قبل از واکنش نشان دادن فکر کن
قبل از خرج کردن به دست آور
قبل از شماتت کردن صبر کن
قبل از دعا کردن ببخش
قبل از دست کشیدن تلاش کن!

@hadis133  

برای عشقتان زندگی کنید

بی شک بیشتر به کارش می آیید

تا اینکه برایش بمیرید …

از سرِ بالینِ من برخیز ای نادان طبیب!
دردمندِ عشق را دارو به جز دیدار نیست...
امیرخسرو-دهلوی#  

دوباره ومجدد سلام جیرانم میبینم که دوباره تایپک جدید زدی عزیزدلم قابل توجه بعضیا🙃🙃

بعد از به نام ایزد و تقدیم احترام
اکسیژن همیشگی شعر من ، سلام

بـاران غربت است و لغت های آجری
این بار چندم است که نم داده حرف هام

گفتم دوخط برای شما درد و دل کنم
محض رسیدنم به گذرگاه التیام

یادش بخیر فاصله ی دست هایمان
کم می شد از تولد یک جذبه ی مدام

وقتی که روی پنجره ها رنگ می گرفت
تصویر مومنانه ی یک عشق بی کلام

همسایه ها به پنجره هامان ظنین شدند
و بعد لحظه لحظه رسیدیم به اتهام

حالا تمام فاصله ها قسمت منند
حالا که فکر می کنم این قدر ناتمام

این قلب های کوچک و مضحک که سال هاست
پیوسته می تپند به امّید انتقام

دیگر نمی رسیم به درهای آشتی
قهر است با من و تو خدا روی پشت بام

اکسیـژن همیشگی شـعر من ٬ ببخش
سخت است درک این همه تکراری مدام

بدرود تا تولد دیـدارهای زود
امضا ؛ منی که گم شده ام در تو ، والسلام ..❤❤🌻🌹🌻

@ققنوس700

گذشته درس عبرت تو
زمان حال هدیه تو
و آینده انگیزه تو است …

مثلِ غزلِ پخته یِ سعدی ست نگاهت!
هر بار مرورش بکنم؛ باز، قشنگ است...

رویا-باقری#

@booloor  

دوست جان خوش امدی❤

@booloor  

آه ای طبیب دل من درمان بیماریم کن 

در پای تو رفتم از دست فکر پرستاریم کن 

در دام عاشقت اسیرم خون می خورم تا بمیرم 

گر فرصتی مانده باقی ای مهربان یاریم کن 

ای همچو آتش فروزان پا تا سرم را بسوزان 

دود از وجودم بر آور در آسمان جاریم کن 

در جام نوشم چه کردی با عقل و هوشم چه کردی 

خواهی ز مستی نمیرم تدبیر هوشیاریم کن... 

عشق من به تومانند اقیانوس است

تا جایی که چشم می تواند ببیند

ادامه دارد و بی پایان است  

ذوقی چنان ندارد بی دوست زندگانی

دودم به سر برآمد زین آتش نهانی

شیراز در نبسته‌ست از کاروان ولیکن

ما را نمی‌گشایند از قید مهربانی...

سعدی#