احساس میکنم عشق مجازی واقعا مجازی هستش(براساس تجربه شخصی)
درواقع چون برخوردی با طرف مقابلت نداری شروع میکنی به شخصیت سازی از اون توی ذهنت و اون طور که خودت دوس داری تصورش میکنی(از لحاظ اخلاقی و رفتاری)
و توی ذهنت باهاش کلی خاطره میسازی و انقدررررر عاشقش میشی و بهش عادت میکنی چون هر لحظه تو فکرته و تصور میکنی کنارته
اما وقتی با خود واقعی آشنا بشین شاید چندان باب میلتون نباشه ویکسری اخلاقایی داشته باشه که اصلا براتون آشنا نباشه (چون طبق علم روانشناسی مردم دارک ساید هاشون رو تو فضای مجازی بروز میدن)یعنی چیزایی که دوس دارن باشن ولی تو واقعیت نیستن مثلا کسی که تو فضای مجازی خیلی حراف باشه شاید تو واقعیت اصلا اینجور نباشه هرچند ممکنه این قانون برای همه صدق نکنه
البته من یه جایی خوندم که ازدواج های مجازی موفق تر هستن ولی نمیدونم معتبره یا نه!