گاهی ما رفتاری میکنیم که داشته هامون رو از دست میدیم و بعد میندازیمش گردن خدا.
به خدا خدا اون بالا ننشسته که حال بنده ای رو بگیره. خدا رحمتش خیلی از غضبش مقدم تره. یه بار یه کتاب میخوندم راجع به دلایل معلولیت نوزادها و نواقص مادر زادی. دیدم چقدر پدر و مادر تو این موضوع دخیلن و بعد از تولد طفل میگن خدایا چرا ما؟؟ یا تو حالت خیلی خاضعانه میگن خوایت خدا بود.
همه ی زندگی و حساب کتابهای ما هم همینطوره. خدا بیشتر از هر کسی به بنده هاش مهربونه و اگه خواسته ای رو اجابت نمیکنه مصلحت بنده اش رو اینجوری دیده.