از دست پسرم دلم خونه

الان ایران نیستی؟

نیاریا عزیزم

تک‌ فرزند بودن بهتر از ابنه که با این شرایط بچه بیاری

خودش بعدها متوجه میشه صلاحشو خواستی که نیاوردی

ضمنا آدم گاهی دوستایی پیدا میکنه که خیلی بهتر و کارآمد تر از خواهر و برادرن

مشاور کودک برید تا دیر نشده

دنیا پر گرگه ساده نباشه بهتره

آهان

من‌‌‌‌ یک دکتری میشناسم که مشاوره غیر حضوری میده اسمش دکتر فرناز ابهرزنجانی هست مشهد زندگی میکنه 

سرچ کن ببین اطلاعاتی شماره تماسی پیدا میکتی

اگر پیدا نکردی من میپرسم میگم ولی طول میکشه خیلی

بنظرم داشتن خواهر و برادر یا دوست خیلی نزدیک خیلی میتونه بهش کمک کنه که یاد بگیره در عین مسالمت حق خودش رو بگیره

یا وسایلش براش مهم‌نیست یا این قدر همه چیز در اختیار داشته که گفته باز برام‌میخرن و به نظرم اصلا ربطی به سادگی نداره 

به نظرم بچه شما...شاید به چالش کشیده نشده..به اصطلاح عامیانه خیلی پاستوریزه بار اومده...شکست و مخالفت رو با همسن هاش تجربه نکرده...بهتر بگم تجربه روابط اجتماعی اش  پایین...شاید کم تر از حد معمول با هم سن و سال هاش بازی کرده یا وقت گذرونده..یا این که سایه شما و پدرش خیلی تو روابطش پررنگ بوده، یا مشکلاتش با همبازی هاش رو شما حل کردین و خودش تجربه ای نداره و  ..مستقل نشده

من پسرم اوایل کمی بی عرضه بود 

باهاش برخورد کردم 

حتی بهش گفتم کسی اذیتت کرد بزنش ..من جواب میدم

یه سری یکی زده بودش ( با کفش زده بود تو چشمش ...کبود شده بود ...یکی دیگه فحش داده بود طرف فکر کرده پسر من بوده پسر منو زده بود)

بردمش در خونه طرف 

به مادرش گفتم قراره برم شکایت 

شب اومدن در خونه و کلی التماس 

منم گفتم پسرتون باید رسما از پسرم عذرخوای کنه و..

یادش دادم که حقشو بگیره 

الان خیلی بهتر شده 

شاید گفته اگه بیان کنه ی وقت بحثی پیش بیا و دوستش رو از دست بده تنها بشه

دلیل هم همینه. از بچگی تو جمع همسن و سال هاش به چالش کشیده نشده. بچه ها از سن 2 سالگی سر اسباب بازی باهم درگیر میشن شکست میخورن و سری بعد بخاطر بازی با اسباب بازی دلخواهشون تلاش میکنن و گاهی میجنگن 

اما وقتی بچه ها تنها بزرگ میشن. پدر و مادر همیشه در خدمتشونن همیشه همه اسباب بازی در اختیارشون . بخاطر همین این روابط و دفاع کردن از خودشون ووسایلشون رو یاد نمیگیرن. تو سن مدرسه هم که اعتماد به نفسشون میاد پایین بخاطر همین عدم توانایی. با یه مشاور مشورت کنید. 

عزیزم پسر منم تاحدودی همینطوره البته الان دوسال و هفت ماهشه مشاور گفت که باید در هفته ۲_۳ مرتبه خانه بازی بره و مهدکودک هم حتمابره واقعا هم تاثیر داشت اما فعلا به خاطر کرونا همه چی تعطیل شده متاسفانه

در کل برای این مشکل باید بچه زیاد تو گروه هم سالان خودشون باشن 

درسته ولی آرزوها و حسرتها خودمو چکار کنم چقدر دلم یه بچه میخواد یه نوزاد کوچولو.‌میدونم که این فرصت کم کم ازم گرفته میشه چون به مرور سن بالاتر میره و توانایی کم میشه. برا همین ناراحتم . چون در آینده خیلی تنهام. البته سعی میکنم افکارمو تغییر بدم ولی میدونم حقیقت همینه. و اینم با توجه به شناخت از اخلاق پسرم میدونم که اگر یه خواهر یا برادر کوچولو داشته باشه خیلی شادتر میشه و روحیاتش تغییر میکنه چون الان خیلی افسردس.اما ازینکه نمیتونم شرایط رو تغییر بدم و همه چیز رو مهیا کنم برای اوردن بچه. ناراحتم. ازینکه مثل نی نی سایتیها که سریع تصمیم میگیرن و در حالی که هنوز بچه اول خیلی کوچیکه بچه دوم میارن نیستم خیلی ناراحتم

عزیزم هرکس شرایط زندگی خودشو داره....خودتو با کسی مقایسع نکن 

ضمنا اون‌‌نوزاد کوچولو هم نهایتا تا همون ۱ سال اول نوزاد هست بعدش بزرگتر میشه و دوباره جریان عادی زندگبش پیش میاد و مشکلات مربوط به خودش پیش میاد

برا پسرتم همینطوره....تا یک سال اول جذابه ولی بزرگتر که بشه سازگاری سخت تره....سعی کن برا تقویت روحیه اش کلاس های ورزشی بفرستیش تا با همسالانش هم اونحا آشنا بشه و روحیشم تقویت بشه....چون خواهر و برادرم که ۲۴ یاعته همبازی بچه نیستن 

غصه تنهایی آیندع رو هم نخور....مردم ۶ ۷ تا بچه دارن بازم تو پیری تنهان تو سعی کن خودتو وابسته به بچه بار نیاری که تو پیری یخوای هی چشم انتظارش باشی

ینی دیگه هرگز به بچه دوم فکر نکنم؟