داداش!
کودکیش چقدر شبیهه به منه😔.
راستش من وقتی هم سنن دخترتون بودم.برادرام سر مسله حجاب خیلی اذیتم کردن.۱۴ سالگی با اجبار وگریه چادر پوشیدم.خیلی روزای بدی بود.من دوست داشتم مانتویی باشم.تیپ بزنم.(بماند که اصلا بی حجاب وباز نبودم.من دختر بسیاااار ساده و خجالتی بودم.ولی چادر دوست نداشتم)
از ۱۴سالگی تا ۱۸ سالگی من با این موضوع کنار نیومده بودم.همیشه ناراحتم بودم.خیلی چیزا تو دلم موند .خییییییییلی چیزا.دیگه بعد اون سن تا الان چادر رو دوست دارم(نمیدونم چی شدکه بهش علاقه پیدا کردم.شاید فوت پدرم توش نقش داشت) وبشدت بهش عادت کردم. الان بهش افتخار میکنم❤️ولی چیزی نبود که من انتخابش کردم.میخوام بگم شاید دخترتون نتونه باهاش کنار بیاد.شاید مثل من نباشه.نزار کسی تو زندگیش دخالت کنه.
خواهش میکنم❤️
ببینید من احساس میکنم دختراون تو رودرواسی شدید قرار گرفته اون فکر میکنه از طرف فامیل پدری با برداشتن چادر تحقیر میشه و خانواده شما با برداشتن چادر اون رو دوست نخواهند داشت و اینکه دیگه مثل سابق بهش توجه نمیشه
ببین سنگرت رو سفتتتت بچسب کوتاه نیا
اشتباه نکن
اینا الان تو سن انتخاب نیستن تو جهت اش ندی برات جهت اش میدن اساسی
باید تا می تونی توی این زمینه براش سرمایه گذاری کنی خرجش کنی و جذبش کنی
و کوتاه نیای
یه روزی قدر دان تو میشه
تجربه ی خودم :
من دختری بودم که مهر پدر ندیدم، بابام خیلی اذیتم میکرد دوستم نداشت، یعنی میخوام بگم هیچکس شرایطش بدتر از من نبود
منتهی انقدر سرشکسته و توسری خور بار اومده بودم که هرچی مامان بابام میگغتن انجام میدادم تا یکم لطفشون شامل حالم بشه که نشد، هیچکس هم نگاهم نمیکرد بسکه زشت بودم، ابروهای پاچه بزی، پوست قرمز، زیر چادر همیشه یکم موهام بیرون میذاشتم
در واقع حجاب برای راضی کردن میپوشیدم
تا رسیدم به 16 سالگی، توی 16 سالگی خیلی تنها و درونگرا بودم کتاب تنها همدمم بود، درسم فوق العاده عالی بود همون درس بهم حس مقبولیت میداد کتاب های مطهری رو خوندم
بین میخوام بگم درسته اون چادر اجباری، اون رفتار های زشت بابام خیلی محدودم کرد اعتماد بنفسمو گرفت، ولی همونا کمکم کرد درگیر هیچ رابطه ی عافطی نشم، توی سنی که همه یبار تجربه ی دوست پسر تلفنی رو داشتن من نداشتم و چادر و اون قیافه هچل هفتم 😑🤦🏻♀️ازین لحاظ خیلی حفظم کرده بود، دیگه توی همون سن و سال که عقلم داشت درست کار میکرد تصمیم گرفتم ادامه بدم تا وقتی رفتم دانشگاه و تنها بودم و مبتونستم نپوشم ولی اونجا حتی کیپتر هم شدم، بازخورد اجتماعی و احتراممو دیدم
طفلکی خودم، دلم برای خودم سوخت اینارو گفتم، آخه هیچوقت از نظر احساس زیبایی ارضا نشدم، تا زمانی که ازدواج کردم و شوهرم صبح تا شب ازم تعریف میکنه و دوستم داره
درکل شرایطم متفاوت بود ولی وقتی به پشت سرم نگاه میکنم میبینم خوبه که اینجوری شد چون شیشه خورده خودم زیاده و کمبود محبتم داشتم اگر یکی توسن 14 سالگی بهم به لبخند مبزد به قهقرا میرفتم ولی خدا خواست و نشد
میدونم خیلی از موضع ضعف نوشتم ولی واقعی بود، الان چادرمو دوست دارم حجاب و احتراممو دوست دارم و باهاش انس دارم و خیلی مسائل برام حل شده و پدرمم بخشیدم و الان از چادرم لذت میبرم
چادرش آستین داره متاسفانه دوست چادری نداره😔و از طرف دوستاش و مادراشون خیلی حرف میشنوه و گاهی به طرز لباس پوشیدن دوستاش غبطه میخوره احساس میکنه اونا آزادن و زیباترن و همه ی توجه ها به سمت اوناست در صورتی که من حتی اگه اجازه هم بدم مثل دوستاش نمیتونه لباس بپوشه خجالت میکشه و زود از نظرش بر میگرده
