ما همون اول عقد كرديم سالگرد عقدمون عروسيمون بود دريييغ از حتي يكبار شب پيش هم بودن،نه اون اومد نه من رفتم،اولين شب بعد تالار و عروسي بود،سخت بود ولي خوب احترام گذاشتيم به خواست پدر من
دوران عقد میرفتم ۱ ماه خونشون میموندم
اونا مشهد بودن من شیراز ولی نامزدی نه
منم نمیموندم اصلا هیچکدوممون خونه هم شب نمیموندیم خودم کلا بدم میومد بنظرم اینجوری بهتره بعدها میفهمی کار خوبی کردی شب نموندی
ما هم رسم نداشتیم که خونه همدیگه بمونیم
بله ولی کم مثلا ماهی یه بار همسرم بیشتر میومد خونه ما میموند مثلا هفته ای بار، مسافرت و اینا میرفتیم یعنی مشکلی از اون نظر واسه پیش هم موندن نداشتیم بیشتر به خاطر رابطه‌مون با خانواده‌ها رعایت میکردیم من دوست نداشتم همش اونجا باشم و زیادی عادی و صمیمی بشیم برا هم
متوجه حرف من نشدي
من گفتم وقتي شرايط زير يك سقف رفتن و زندگي مشترك ندا يد عقد چه معني ميده؟؟خب الان شما زن و شوهريد اما دختر باباتم هستي شب خونه باباتي خب اينا فقط اذيت كننده است تا اينكه خاصيتي داشته باشه
نامزد ميكردين تا موقع ازدواجتون يهو عقد ميكردين و زندگي
اون اتفاق نیفتاده
من دختریمو حفظ کردم
و همسرم هم اصراری بر انجام اون عمل نداره
ولی میگه دلم میخواد شب پیشم بمونی
ما اوایل عقد راجع بهش حرف زدیم که این مسئله برای بعد عروسیه
ولی نظر اطرافیان این نیست مخصوصا مامان خودم و مامان همسرم فکر میکنن من دختر نیستم و قراره شکمم بیاد بالا
نمون به نفعته
