خودم ۴۱ همسرم ۴۶ تمام این ۱۸ سال زندگیه مشترکو عاشقش بودم میمیرم براش اونم برامن دوسش دارم چون هیچوقت برام کم نمیزاره هرجوری باشه خودشو به ابو آتیش میزنه هرچی بخوام برام فراهم کنه چه اون زمان که هیچی نداشتیم چه الان که خداروشکر خیلی وضعمون بهتر شده تو خونوادش خیلی بهم احترام میزاره جونش به بچه هامون بنده به مامانو بابام خیلی احترام میزاره تمیزو مرتبه همیشه به سروضعش میرسه خیلیم آینده نگرو اهل پس اندازه کلا مردیه که باهاش خیالم راحته و میشه بهش تکیه کرد دیگهههه.....چی بگم؟؟؟اهان پسرم که اوتیسم داره و ۱۶ سالشه پابه پای من هست تورسیدگی بهش خیلی کمکم میکنه البته دوتا دختر ۹ و ۳ ساله هم دارم
خودم فکر میکنم چون تو مجردی خیلی دختر خوبو سر براهی بودم خدا این همسرو نصیبم کرد بازم خدا بهتر میدونه